LL22: Yard Act slaat zich door de vermoeidheid heen
Hardop gniffelen om de Britse waveband
‘It’s the last day of the best weekend of your lives. Let’s keep the energy going.’ Ha, de heren van Yard Act zien eruit alsof ze in net zo’n staat zijn als de rest van Lowlands. Nachtje overgeslagen, paar uurtjes gedut, alvast weer een biertje gepakt en misschien nog iets extra’s genomen om wat kunstmatige energie op te wekken. Vooral frontman James Smith maakt een wat speedy, dronken indruk terwijl hij voor de zoveelste keer proost op het goede leven. Maar dat zou ook een maniertje kunnen zijn. Hij is echt een mooie frontman, een gast die zijn teksten scandeert. Uitspuwt. Blaft. Zingen kun je het in ieder geval niet noemen.
Het gaat allemaal wat te snel om te volgen, maar neem maar van ons aan dat het hele grappige, bijtende teksten zijn. Neem ‘The Overload’, waarin hij flarden van gesprekken in de pub aan elkaar plakt. ‘Now then, look here, what you need to understand is, if you wanna make some decent money from it you’d better off kicking that dickhead singer you’ve gotten out the band.’ Haha. Veel van zijn teksten zijn licht-cynische beschouwingen op het post-Brexit-Engeland, waarin hij allerlei karakters voor de dag tovert die niet bepaald sympathiek zijn.
Een beetje zoals IDLES eigenlijk, maar veel minder punky gespeeld, veel dansbaarder. Het is echte zeroes postpunk, hoekig en funky als The Faint. De band heeft duidelijk al honderdduizend live-uren gemaakt, maar speelt nog niet blasé. Sterker nog, ze spelen die songs net effe te opgefokt en dat past er ook wel bij. Vooral die gitarist maakt indruk, met z’n dikke walrussnor en rooie sjaaltje. Hij speelt schelle dissonanten.
HET MOMENT:
De hele show lang houden ze de vaart erin, maar de laatste twee tracks? Die zijn eigenlijk een tikkeltje te lethargisch. Tot de laatste 45 seconden van ‘The Trapper's Pelts’, wanneer Yard Act de boel totaal laat exploderen. Slim gedaan.
Meer Lowlands 2022 in het dossier