BKS23: Crack Cloud vliegt gecontroleerd uit de bocht

Festivals bezoeken is ook altijd een weerzien met oude vrienden. Op het laantje tussen St. Paul en het hoofdpodium (hé hoi, hoe was het vannacht nog?), maar toch zeker ook op het podium. Eén van de bands op herhaling is Crack Cloud, een zooitje ongeregeld uit Vancouver, Canada. Het verhaal is dat ze elkaar vonden in verslaving en de frustraties van zich afspelen op het podium. Heel anders dus dan de meeste postpunkbands die we langs zien komen, want meestal ontstaat hun miserabele muziek uit een soort geprivilegeerde verveling. Crack Cloud speelt alsof er iets op het spel staat, zeven man sterk en aangevuld met twee dames die in het blokkenschema ‘koor’ heten te zijn, in praktijk meer een soort Bombita’s, meer niet.

De aandacht gaat dus niet zozeer uit naar hen maar naar drummer Zach Choy, die het brein van de band is en dus prominent midden op het podium staat. Een junk? Welnee, een hunk, met zijn doorschijnende witte hemd, die tattoo’s, dat kettinkje en de geconcentreerde blik. Hij leidt de band in punkgrooves met counter-ritmes. Een beetje zoals Viagra Boys dat doet, compleet met saxofoon en zelfs dwarsfluit. Maar waar de Zweden uitkomen bij stomende protopunk, vliegt Crack Cloud meer alle kanten op, met flarden afrobeat, jazz, soms zelfs een soort twisted prog rock.

HET MOMENT:
Driedaagse festivals willen op de slotdag nog wel eens loom aanvoelen, zeker als het zo warm is als vandaag. Maar Crack Cloud zo vroeg op de dag is als een verfrissende plens in je gezicht, voor iedereen die in recovery is van iets te veel drank en drugs in de zaterdagnacht. Nog één dagje gecontroleerd uit de bocht.