Album van de Week (21): Vince Staples

Natuurlijk heb je Kendrick en Tyler, maar vraag hiphopliefhebbers wie de vijf beste West Coast rappers van de afgelopen tien jaar zijn en goede kans dat Vince Staples wordt genoemd. Dat heeft hij te danken aan een rijtje van vijf uitstekende albums op een rij. Om maar met de deur in huis te vallen: numero zes is gewoon weer uitstekend, maar wel met een nieuwe invalshoek op zijn eerdere repertoire. 

Misschien heeft dat te maken met zijn geweldige Netflix show waarin hij zijn duistere humor kwijt kan, want in zijn muziek is die naar de achtergrond verdwenen. In plaats van zijn gevoelens van eenzaamheid en verlorenheid te linken aan zijn verleden en het gangleven dat daarbij kwam kijken, durft hij nu uitdrukkelijk toe te geven nog altijd niet gelukkig te zijn, zonder zijn dankbaarheid voor de privileges die hij heeft gekregen te bagatelliseren. Of zoals hij omschrijft bij zijn bezoek aan een vriend in de gevangenis die levenslang heeft gekregen: “Asked how I was, said he’d seen me on ABC. Told him that I was good, wonder if he believed. Couldn't tell him the truth, what kind of homie would I be? Knowing these fifteen minutes the only time that he free.”

Die serieuzere toon is ook muzikaal terug te horen. Waar zijn laidback flow op eerdere albums vaak als contrast een heftige productie meekreeg, durft hij nu gas terug te nemen. Bijvoorbeeld op de leadsingle ‘Shame On The Devil’ pakt dat uitmuntend uit. Hij kan zich in alle rust tot God richten om zijn eenzaamheid en depressie te bespreken. Tel daarbij op de grimmige albumcover die op het eerste gezicht volledig zwart is, maar wanneer je goed kijkt een strop op de achtergrond verstopt heeft en de titel van het instrumentale intronummer ‘Close Your Eyes And Swing’ is ook gelijk niet meer zo onbezonnen als hij leek.

Op prijsnummer ‘Étouffée’, het middelpunt van het album waar de productie weer even vol van stal komt, kan hij in de veilige sonische drukte reflecteren op de dualiteit en de afstand tussen zijn succesvolle carrière en de omgeving waar hij opgroeide. “Label trying to give me feedback, told me "Bring the streets back”, fans said they want 2015 Vince” zegt hij. Het is hem aan te prijzen dat hij daar niet aan toegeeft en zijn eigen pad kiest, al is dat duidelijk geen makkelijkere weg voor hem.