PP22: Slackerrocker Courtney Barnett levert geen half werk 

Je ziet hier het hele weekend een hoop clowns rondlopen: kitscherige rockbands die hun imago opbouwen met een uniform regelrecht uit de custom character workshop van Guitar Hero, om vervolgens op het podium ieder rock 'n roll-cliché aan te vinken. Het liefst met productionele bommen en granaten, want bij een monsterriff wil je ook een Michael Bay-explosie, niet? Nou, Courtney Barnett, de Australische indierocker die 's middags in de Tent staat, doet niets van dat. Ze is gewoon écht cool, in een simpel zwart shirtje en een klitterige bruine semi-mat, een tikkeltje slacker, net zoals haar ruwe, no-nonsense gitaarliedjes. 

Dat maakt Courtney Barnett ook meteen een vreemde eend in de bijt op Pinkpop. Ze heeft ondertussen drie albums onder de riem, waarop ze een reputatie ontwikkelde als coole slackerrocker met een scherpe tong. Luister maar naar die teksten, zo spitsvondig en cynisch hoor je het zelden. 'Nobody Really Cares If You Don't Go To The Party' bijvoorbeeld, een veelzeggende indierocker met een vrolijk jengelend gitaartje, natuurlijk haar grootste hit en grappige sneer-naar-zichzelf 'Pedestrian At Best' en het relatief nieuwe 'Elevator Operator' over een jongetje dat niets liever wil dan aan de knoppen van de lift zitten, en dat vandaag Pinkpop een vrolijk up-tempo schopje onder de kont geef. 

Ze speelt ze ook begeesterd. De band laat de songs lekker schuren en stuwen, en Courtney ijsbeert over het podium, slingert haar gitaar in de rondte, klappert op de koebel en blaft en gromt in de microfoon in ‘Pedestrian At Best’. Haar voorhoofd is helemaal bezweet, en de druppeltjes hangen in haar piekerige lokken. 

HET MOMENT
Op de Parkstad Stage neemt Chef'Special de pipo-expres met clowneske EDM-versies van hun geluid. Druk is het dus totaal niet bij Courtney, maar echt hoor, je hoopt dat een paar kids hier worden geradicaliseerd richting de rafelige indie, om nog een keertje te eindigen bij de zweterige keldershow van een coole undergroundact.