PP19: Halestorm, hardrock voor de hele familie

Hállo, wat staat die Brightlands stage op z’n grondvesten te trillen, niet? Door die seismische drums voel je je organen zo in je eigen lichaam heen en weer klotsen. Wát een kneiterhard clichékanon is Halestorm, zeg, en dat kom niet alleen door die belachelijke drumsolo’s, die cliché maar o-zo-verteerbare hooks en natuurlijk frontvrouw Lzzy Hale (geen typefout), die eruit ziet alsof ze regelrecht uit de custom character workshop van Guitar Hero is komen wandelen. De Amerikaanse band is zó uit de recyclebak van 50 jaar Pinkpop gevist, en sinds die laatste show – drie jaar geleden – zijn ze eigenlijk amper veranderd. Of nee, laten we even wel wezen, eigenlijk zou je dit materiaal van drie jaar geleden zó kunnen copy-pasten en niemand zou het doorhebben. Lekker voorspelbaar, hè?

Dat voorspelbare ligt nogal in lijn met het geluid van de band. Halestorm maakt het type rechtdoorzee hardrock – ergens tussen Seether en Guns ’n Roses in, maar dan wel een stukkie glimmender en glanzender – waar je oma misschien een kleine stuitering van zou maken, maar dat verder zo tandeloos is dat je het prima op een verbroederende familiedag kunt draaien. Of je kunt ze dus gewoon komen bekijken op Pinkpop 2019. En ja hoor, daar vooraan staat een koddige kleuter met een gigantische roze koptelefoon bij papa op de schouders, terwijl mama goedkeurend staat te fistpumpen. Een beetje ironisch wel, als je je beseft hoe 16-plus de teksten van de band zijn, vooral als Lzzy met die doorrookte altstem grunt over wat voor vies vuil beest in bed ze wel niet is. De papa’s willen dat blijkbaar wel geloven: als ze d’r jasje uittrekt om zich aan vuig seksanthem ‘Do Not Disturb’ te wagen, heeft ze meteen een fluitsalvo te pakken alsof ze zojuist poedeltjenaakt langs een bomvolle bouwplaats is komen wandelen. Maar goed, die koters, die hebben dat natuurlijk helemaal niet door.

HET MOMENT
Die drummer is eigenlijk even belachelijk - zo niet belachelijker, dan de vorige keer dat hij Landgraaf aandeed. Niet alleen is hij deze keer uitgedost in een LA-bestendig neonroze pak met palmboompjesprint, maar hij vuurt zijn drumsalvo’s nog met evenveel decorum. Dan denk je dat zijn drumsolo voorbij is, en dan schreeuwt ‘ie opeens: ‘IT’S THE ONE AND ONLY PINKPOP! IT’S TIME FOR THE ONE AND ONLY BIG STICKS!’, om vervolgens met twee gigantische lansen van drumsticks nog even een drumroll over zijn drumstel te laten razen. En toch, en toch: dit is eigenlijk gewoon super vermakelijk, en daardoor is het toch wel weer een spektakel om te zien.  

Voor meer Pinkpop 2019 check je ons uitgebreide dossier.