HET CONCERT:
Halestorm, Pinkpop 3FM Stage, zaterdag 11 juni 2016

DE ACT:
Die Lzzy Hale (inderdaad, zonder i) is al net zo’n typische verschijning als de rest van de band: leren jekkie met studs, zo’n puntige Gibson Explorer-gitaar met gouden slagplaat en een muil die zich elke uithaal verder open lijkt te rekken. De gitarist naast haar – type druipsnor en pilotenzonnebril – gooit zeker zes plectrums het publiek in met een schwung alsof het piepkleine frisbees zijn. 
Maar daar gaat de drummer gemakkelijk overheen, hoor: hij smijt zelfs twee afgeragde drumvellen het veld in (zou iemand zo gek zijn daarmee rond te zeulen over het festivalterrein?) en maakt er een kunst van z'n stokken zo vaak en hoog mogelijk in de lucht te slingeren en weer op te vangen. 

HET NUMMER:
Door al die trucs zou je bijna vergeten dat Halestorm best wel sterke hardrocksongs maakt, die het midden houden tussen Creed en Guns ’n Roses. Dweperig en niet al te smaakvol, maar uitermate geschikt voor het grote publiek. Single ‘Love Bites (But So Do I)’ won een Grammy, maar eigenlijk valt slotnummer 'I Miss The Misery' vandaag nog beter: de gouden hook in het refrein had van Nickelback kunnen zijn, maar dan met een tekst waar Avril Lavigne jaloers op zou zijn: ‘I miss the phone calls when it’s your fault, I miss the late nights, don’t miss you at all!’ Heftig, man.

HET MOMENT:
Nog even over die drummer, hè? Als je denkt dat hij alle trucjes wel uit de kast heeft gehaald – inclusief belachelijke drumsolo waarin hij ook knipoogt naar AC/DC, Guns ’n Roses en Papa Roach – steekt hij een stok tussen z'n tanden, om hem op het juiste moment anderhalve meter omhoog te spugen en weer op te vangen. Chapeau, hoor. Hoe lang zou daarop zijn geoefend voor de spiegel?

WAT VERDER OPVIEL:
‘Do you want me? Do you want me to get real loud?’ gilt Lzzy Hale halverwege de set, om vervolgens een nummer in te zetten met het refrein: ‘Hallelujah motherfucker take me to church.’ Een paar liedjes later zingt ze weer over een kerk, en vraagt ze zelfs om een amen. Is dit een relirockband, net als Skillet later op de dag? Nee, toch niet, ze gebruikt het geloof hoogstens als metafoor voor vieze seks.

HET PUBLIEK:
Dat laat zich door die boodschap gelukkig niet op het verkeerde been zetten: elke song weer worden de knuisten gevouwen met de wijsvinger en pink omhoog, om het satansgebaar te maken. De vele Rammstein-fans op het veld laten zich het eerste pintje ondertussen goed smaken en brullen maar al te graag met Hale mee.

HET OORDEEL:
Een eigenlijk vrij normale volwassen vrouw die zingt dat ze zo'n ontzettende feak is, die blèrt dat ze zo verveeld is als een tiener en de drang voelt om wat mayhem te schoppen... Tja, nou, pfoeh. Het is nogal verleidelijk om het clichématige Halestorm te haten, maar dit was gewoon een goeie over-the-top rockshow die Pinkpop best kon gebruiken op een wat saai begin van de Rammstein-dag.