The 1975 speelt Greatest Hits-show zonder fratsen in AFAS Live
Hit na hit na hit bij de eerste solo-show in 7(!) jaar op Nederlandse bodem
‘Is Matty Healy a secret nazi?!’, klinkt het uit een muur aan tv-schermen op het podium. Op de schermen: beelden van Prince Andrew, Andrew Tate, nog meer problematische figuren. Dan buigt Healy zich dichter naar de schermen, en kukelt pardoes door het beeld de tv in.
Oh ja, ook dat beeld zagen we al voorbijkomen via TikTok, zoals Healy de afgelopen twee jaar om de haverklap viral ging met de vele bizarre, controversiële momenten uit de tour voor het laatste album, Being Funny In A Foreign Language. Dan weer nam-ie on stage een hap uit een rauwe biefstuk, maakte hij foute grappen of streelde hij een naakte wassen replica van zichzelf. Allemaal in de naam van performance art natuurlijk. Maarvanavond doet Healy niks van dat. Nee, hij wankelt slechts door het geweldige stage-design, dat eruit ziet een woonkamer in een eighties sit-com, en valt effe door de tv, terwijl hij de ene na de andere peuk opsteekt en een fles wijn aan zijn lippen zet. De gekste fratsen laat-ie achterwege. Misschien omdat de band na een twee jaar touren een beetje klaar is met deze show. Misschien omdat sommige fans de dubbelzinnige performance art-elementen niet konden waarderen. Of misschien heeft Healy besloten zich koest te houden, na de gevangenis in te moeten in Maleisië?!
Hoe dan ook, zo is dit eigenlijk een hele normale show voor zijn doen, The 1975 hun topsongs simpelweg heel goed speelt. Healy zingt superslick, de zevenkoppige band klinkt als een klok en blijft trouw aan de studio-versies. Opmerkelijke opbouw: eerst het meest recente materiaal achter elkaar aan spelen, dan een blok tragere songs en ballads dat ietsjes te lang doorgaat, maar waarin 'About You' en 'When We Are Together' ook bloedmooi klinken. En dáárna, als je net bedenkt hoeveel anthems The 1975 wel niet heeft, speelt de band nog een uur lang hit na hit na hit na hit. Meebrullen uit volle borst dus, maar de echte magie zit toch echt in dat blokje songs van het laatste album: de fonkelende eighties synthpop van ‘Somebody To Love’, in ‘Happiness’ mag de saxofoon al lekker freaken en in ‘Oh Caroline’ klinken de pianomotiefjes extra lieflijk. Echt hoor: met zulke songs heb je geen gekke fratsen nodig.
Foto's door: Jordan Curtis Hughes.