U-GENE komt na bijna 20 jaar toch met zijn door Aardvarck geproduceerde album

Het was een naam die rond de eeuwwisseling vaak opdook, die van Eugène Latumeten, beter bekend als de zanger U-GENE. Aardvarck hoorde een Nederlandse D'Angelo in hem, gaf hem wat producties, maar verloor hem ook weer uit het oog. Nu komt er dan eindelijk een debuutalbum, op Waaghals Records, mét die producties vab Aardvarck.

 ‘Het was voor mij ook een verrassing, ik was het alweer vergeten’, lacht Aardvarck vanuit de heuvels van Zuid-Portugal waar de dj en producer van o.a. cultact Rednose Distrikt tegenwoordig woont. ‘Ik weet nog dat mijn toenmalige vrouw U-GENE in 2000 een cd had gegeven me gewoon wat beats van mij. Hij was zo geïnspireerd dat hij meteen ging schrijven en opnemen. In de eerste takes had hij al de basis van liedjes staan. Dat is mooi, dat muziek meteen kan binnenkomen. Voor mij is het dan ook klaar, je hoeft het echt niet af te maken. Het is blijkbaar al goed genoeg. Zo ben ik: muziek is ook gewoon troep, hè? “Joe, volgende!” Dat vond U-GENE duidelijk niet. Ook prima, want het is zijn stem die je hoort. Het zijn zijn liedjes nu. En eerlijk: het is veel beter geworden. Hij heeft blijkbaar goede mensen gevonden. Nu is het voor hem klaar, en daar gaat het om.'

Het is een gek idee, beats uit 2000 die de basis vormen voor een album uit 2019. Maar zo verschijnt er meer dit jaar van Aardvarck dit jaar. ‘Ik leef hier in Portugal al drie jaar zonder stopcontact, ik maak helemaal geen muziek meer. Als er nieuw werk komt dan is dat eerder iets met tekst. Ik heb intussen duizenden notities op mijn telefoon staan. Maar af en toe zijn er nog wel echo’s uit mijn verleden: eerder dit jaar verscheen er een oude single op het label van een oude Brabantse vriend. Een fotograaf die ik ken belde me laatst, dat hij met een project op eigen houtje een compilatie van me wil uitbrengen. Prima. En er komt als het goed is nog een single uit op het label van Mala. De grote dubstepman belde me tien jaar geleden, dat hij een nummer van mij in handen had gekregen en of ie die mocht uitgeven. “Whatever man, doe maar.” Nooit meer van gehoord. Toen belde hij vijf jaar later weer. “Jo man, ik heb die track op een dubplaat laten drukken en ik draai hem nog steeds. Mag ik hem uitgeven?” Whatever. En nu belde hij vorig jaar weer. Dit jaar moet hij dan eindelijk verschijnen. Toch een kroon op mijn knutselwerk. Zo zie ik mezelf, niet als producer, maar een aap die maar wat knutselt.'