Album van de Week (12): Yves Tumor

De vijfde plaat van Yves Tumor heet Praise A Lord Who Chews But Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds), en dat is een hele mond vol. Maar hoe kan dat ook anders: hun werk laat zich niet vatten in een woord of twee. Tumor blijft een muzikale duizendpoot, die laat zien dat je dat hele hokjesdenken maar beter meteen in de fik kunt steken. Want juist met de vastgeroeste kaders smeulend op een hoopje is het in het regelloze altrock-universum van Yves Tumor heerlijk vertoeven.

We kennen Yves Tumor – echte naam Sean Bowie – sinds 2015, van een serie experimentele ambient- en noiseplaten die internationale nieuwsgierigheid wekte. In 2020 wist hen die aandacht te verzilveren met het meer melodieuze Heaven To A Tortured Mind (2020). Het was een plaat voor de jaarlijstjes, waarmee hen zich ontpopte als een ware glamrockster. Het leverde hen vergelijkingen op met grootheden als Prince en naamgenoot David Bowie. Met Praise A Lord… trekt hij die lijn verder door: toegankelijk, stevig, maar zonder hun karakteristieke experimenteerdrift uit het oog te verliezen.

Want hoewel je deze tracks sneller mee kunt neuriën, is Bowie op zijn vijfde plaat ongrijpbaar en genre-overstijgend als altijd. Het intro van ‘Meteora Blues’ lijkt zo van een Oasis-single geplukt, terwijl het refrein meer lijkt op een moderne herziening van nineties grunge à la Nirvana en Alice in Chains. En de gesamplede drums op het instrumentale ´Purified By the Fire´ beginnen als geruststellende triphop, maar eindigen in een pikdonker hoekje van de club. Semi-manisch richt Tumor zich op ‘Operator’ rechtstreeks tot de gedesoriënteerde luisteraar. ‘Hello, hello?', klinkt het gejaagd. ‘Sometimes you’re so hard to please.’ 

Maar waar gáát het allemaal over? Nou, over van alles, maar vooral over Bowie’s verhouding tot het goddelijke. ‘God ziet alles’, hoorde Yves Tumor zijn moeder vroeger altijd zeggen. Dat vertelt hen op opener ‘God Is a Circle’. Maar toch voelt het alsof hij ‘altijd zal bidden tot een lege hemel´. Voor zover er een rechte lijn door Praise A Lord… te trekken is, gaat het om dat soort dubbelzinnigheid, het bestaan between worlds. En er zijn weinig artiesten die daar beter tot hun recht komen.