LL23: MUNA blaast wolkjes glitterstof
Ongecompliceerde fun bij queer electropoptrio
Hoeveel meiden en queer kids zouden na de show van MUNA weglopen met het idee: 'Ik wil NU een band beginnen!'? Echt hoor, zelden ziet in een band spelen er zo ongecompliceerd fun uit als bij het queer drietal uit LA, Zangeres Katie Gavin (met een dikke rasp op d’r stem) draait in de rondte op het podium als een ballerina. Halverwege de show speelt ze praktisch tikkertje met ultra-coole gitarist Josette Manskin, die haar power chords er met bombarie uit ramt. Werkelijk continu hebben de bandleden schattige een-tweetjes.
MUNA heeft zin om lol te trappen, zoveel is wel duidelijk. Na twee goed ontvangen maar niet per se commercieel succesvolle synthpopalbums in de hoek van Chairlift werden de drie gedropt door hun platenmaatschappij, om opgepikt te worden door het indielabeltje van Phoebe Bridgers. Derde album MUNA werd hun doorbraak, en is bovendien hun meest pure POP-album tot nu toe: electropopliedjes vol hooks die blijven hangen als de glitter van de vorige avond.
En dus blazen ze als allereerste band in de Heineken volop wolkjes glitterstof, al vanaf de allereerste song. ‘What I Want’ is een heerlijke popsong vol rubberen syntharpeggio’s, over schaamteloos durven dansen in het midden van de gaybar. ‘Runner's High’ met z’n 2-step ritme en die ongrijpbare melodieën klinkt werkelijk weergaloos. Ook alle wat ingetogener liedjes in het midden zitten vol funky slagjes tussen de americanamelodieën in. Alle handen in de lucht ook voor ‘I Know A Place’, speciaal opgedragen aan alle queers.
HET MOMENT:
‘Silk Chiffon’ met die Phoebe Bridgers-feature was al hun doorbraaksong, vandaag wordt-ie ontvangen als een queeranthem, keihard meegebruld: ‘Life’s so fun, life’s so fun!’
Volg Lowlands het hele weekend via onze livestream en kijk op zaterdag- en zondagavond alle hoogtepunten in de Lowlands-uitzendingen op NPO 3.