DTRH18: Jon Hopkins is hier, nu, alles
Britse producer dompelt de Teddy Widder in zijn ijsbad
Jon Hopkins is gefascineerd door de ijsbadtechniek van Wim Hof: een schok voor je systeem, om sneller tot de spirituele kern te komen. Eigenlijk is het begin van zijn set precies zo'n ijsbad: van die loeihard scheurende bas raak je direct compleet gedesoriënteerd, doof, blind, hulpeloos. Het enige wat je kunt doen is je mee laten nemen in dit moment. Links en rechts duwen mensen elkaar opzij om zo dicht mogelijk bij het middelpunt te staan, dansend worden alle remmen direct losgelaten. Als de zaal begint te koken brengt Hopkins met zijn meer melancholische, ingetogen werk de temperatuur weer ijskoud naar beneden. Op het scherm achter hem zien we sprookjesachtige animaties in zachte pasteltinten. Adem in. Dan laat hij ons weer smelten met een overweldigende muur van geluid, en de Bhagwan-trance is compleet.
Het is hopeloos cliché om elektronische muziek als een reis (of een drug trip) te omschrijven, maar dat is wel wat Hopkins hier probeert te doen: een totaalervaring neerzetten in beeld en geluid, met een begin, een eind, en daartussen een paar diepe, persoonlijke inzichten. Om dat te bereiken laat hij niets aan het toeval over. Alles staat in dienst van het gevoel, het moment, de ervaring: de haarscherpe opbouw van de set, de meeslepende visuals, de stoïcijnse danseressen die met lichtgevende staven een soort semafoor uitvoeren. Het is allemaal zo perfect op elkaar afgestemd. Waar ligt de grens tussen oprechte spiritualiteit en oppervlakkig effectbejag? Dat hangt af van hoe gewillig je je laat meeslepen op deze Droomvlucht op standje turbo. Veel tijd om erover na te denken krijg je in ieder geval niet. Jon Hopkins is hier, nu, alles.
HET MOMENT:
Ja, daar gaat het Hopkins om. Focus je op het moment. Dat begint eigenlijk al bij de eerste seconde, als door een pikdonkere tent alleen die witte strepen licht flitsen. Die eerste dreun van de bas – oh god, die bas – verdrukt meteen alles wat je ooit eerder gehoord hebt. Je ruggengraat rilt, je pupillen worden klein, zelfs je keel knijpt samen. Daar gaan we.
Meer #dtrh18 in ons dossier.