Pinkpop 2017: Sum 41 krijgt jochies niet aan het huilen

Als Green Day de protopunkrockband van de afgelopen twee decennia was, dan zouden we de Canadezen van Sum 41 mogen bestempelen als de ADHD-neefjes van de Amerikanen: meer hyper, sneller wat doen met andere stijlen, maar ook extreem catchy nummers kunnen schrijven met een handjevol akkoorden. Dat blijkt ook hier op Pinkpop waar het vijftal als herboren op het podium staat na de alcoholverslaving van frontman Deryck Whibleys (alweer twee jaartjes clean) en de terugkeer van gitarist Dave Baksh.

Die laatste blijkt nog altijd een begenadigd gitaarvirtuoos die retestrak de solo’s eruit perst, klassiek tapt en eventjes een stukje Metallica eruit gooit tot grote vreugde van het publiek. ‘Master Of Puppets’ wordt feilloos opgevoerd als 'rustpuntje' tussen eigen materiaal waar de fan compleet los op kan gaan zoals ‘Motivation’ en het sterke ‘Walking Disaster’ dat als een ballad begint, maar de grijns van Whibley spreekt boekdelen: ‘Don’t get too calm now!’ om er vervolgens met gestrekt  been in te rammen.

Jammer genoeg wordt zijn stem meerdere malen bedolven onder het sonische geweld van de gitaristen, maar ook de wind waait het geluid goed weg voor wie wat verder achteraan staat. Vooraan? Daar voelen ze iedere noot en woord. Circlepits bij bijna ieder nummer, de 41-saluut (linkermiddelvinger, rechts vier vingers) en ja, natúúrlijk worden de drie grootste hits bewaard voor het einde: ‘Still Waiting’, ‘In Too Deep’ en ‘Fatlip’ blijken ruim vijftien jaar (!) later nog steeds kneiters van festivalanthems te zijn en onder een warm zonnetje, staat héél de 3FM Stage erop te springen.

Het Moment:
Los van die drie hits op het eind, komt daar vlak voor een onverwachte en snelle punkrock-cover van Queens ‘We Will Rock You’. Eerste reactie: ‘Daar hoor je van af te blijven!’. De tweede? ‘Oh, maar dit is eigenlijk… best wel goed.’

Volg Pinkpop op de voet met onze livestream en het dossier.