Vlastival 2025: Dreischor en omgeving in volle glorie Vlastival 2025: Dreischor en omgeving in volle glorie

Wanneer de jonge band M-Braze het spits afbijt, is het nog even afzien onder paraplu’s en regenjassen. Toch lukt het ze om met hun mix van eigen werk en frisse covers de eerste glimlach los te krijgen. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk en voor je het weet verdwijnen de wolken boven het sportveld. Het publiek stroomt toe en het eerste biertje smaakt meteen naar meer. Het is de magie van zo’n openingsact: je voelt dat een festival echt begonnen is.

Broeder Dieleman en Peter Slager: Zeeland in woorden en snaren
Daarna nemen Broeder Dieleman en Peter Slager het stokje over. De toon slaat meteen om: de paraplu’s maken plaats voor aandachtige stilte. Met banjo, gitaar en ingetogen zang brengen ze liedjes die rechtstreeks uit de Zeeuwse klei lijken te zijn getrokken. Nieuw werk als De Zeeuwse olifant klinkt poëtisch en onheilspellend tegelijk, terwijl Slager zich verwondert dat hij hier, in zijn geboortedorp, voor het eerst optreedt. De ontroering is wederzijds.

“Iemand zei net dat het hier leek op Glastonbury, maar ik stel voor: Vlastonbury,” grapt Tonnie Dieleman. Het past perfect bij het moment. Liedjes als O m’n bloedmooie Zeeland en Windstil brengen een golf van herkenning teweeg: dit zijn nummers die niet alleen over Zeeland gaan, maar ook de kern van hier opgroeien en wonen vatten. En met As d’n diek straks breekt wordt de realiteit van klimaatverandering bijna tastbaar op dit kleine festivalveld.

VOS: vrolijke zomerliedjes met een rauw randje
Met VOS verandert de sfeer opnieuw. De Zonnemairse René Geelhoed brengt met zijn band Nederlandstalige pop vol luchtigheid. Superfijn en Buiten slapen voelen als de soundtrack van een ideale zomeravond, al stelt René vast dat we dat slapen in de buitenlucht vandaag beter kunnen overslaan. Het publiek zingt moeiteloos mee met Zeeland, en bij het nieuwe nummer Licht en leven is het alsof we alvast een anthem voor volgende zomer horen ontstaan. Extra charme: Geelhoeds peuterdochter schuifelt steeds dichter naar het podium – Vlastival krijgt er bijna een extra podiumgast bij.

Creamy Apple Pie en The Thornbirds: covers met liefde gebracht
De vijftienkoppige Creamy Apple Pie vult daarna het grote podium met blazers, koortjes en een flinke bak enthousiasme. Hun repertoire van Robbie Williams tot Queen zet de zon in beweging: ineens wordt er gedanst en gezwaaid alsof we midden op een groot stadsfestival staan. Het feestelijke gevoel blijft hangen bij The Thornbirds, die met een reeks klassiekers hun stempel drukken. Van een broeierige versie van I’m on fire tot een breekbaar Somewhere over the rainbow: dit zijn covers met eigenheid, liefde en lef gebracht.

Reünie van Z!NK: Dreischor terug naar de Moggestraat
Een van de meest besproken momenten van de dag is de reünie van Z!NK. Jarenlang verdwenen uit beeld, maar vandaag terug op het dorp waar hun eerste stappen werden gezet. “We repeteerden vijftig meter verderop,” grijnst zanger Maric. De garagerock vliegt er met rauwe energie uit, alsof er geen vijftien jaar verstreken zijn. Oude nummers klinken vertrouwd, nieuwe accenten verrassen. De trompet van Rowan van As geeft het geheel zelfs een extra laag. Dreischor knikt instemmend: hier was men nog niet klaar mee.

Schor: de aanstichters in eigen huis
Dat Schor – de band van die dit festival draagt- hier speelt, voelt logisch. Zangeres Kim de Vos straalt van oor tot oor, terwijl gitarist Etiënne van Oeveren zijn solo’s met gemak over het veld slingert. De set is een mengeling van blues, country en pop, met als hoogtepunt de nieuwe single Leave You. Ook oudere publieksfavorieten als Take me to the mirror passeren de revue. Dit is de band die Vlastival mede mogelijk maakte, en dat proef je in elke noot: dit is niet zomaar een optreden, dit is thuiskomen.

Treehook: chaos en catharsis
Dan is het tijd voor pure ontregeling met Treehook. De setlist waait weg, het drumstel wordt het gras op gedragen en zanger Maric besluit vóór het podium te performen in plaats van erop. Toch werkt de chaos wonderwel. Het publiek gaat los op Lost the taste en Comfortably Paralyzed, terwijl Sun sets too soon uitmondt in een van de meest uitzinnige momenten van de dag: een bezoekster die op een tafel, over de menigte wordt gedragen. Het voelt als een catharsis – dit is precies waarom mensen naar festivals gaan.

Dansend de nacht in
Na de stevige set van Treehook is het de beurt aan De Groeftones, die het publiek nog een keer laten dansen met vertrouwde rockklassiekers. Wanneer de avond valt en de regen terugkeert, zorgt DJ Matthijs van Mourik voor de laatste energie-explosie. Jongeren kruipen de tent in en gaan nog één keer volledig los, alsof ze de regen willen wegstampen.

En dan, bij de uitgang, die veelzeggende belofte op een doek: Tot volgend jaar. Als dit de nulmeting was, belooft Vlastival een blijvertje te worden in de Zeeuwse festivalzomer. Want als er iets duidelijk werd in Dreischor, dan is het wel dat een festival met zoveel liefde, inzet en lokaal talent nooit een eenmalig experiment kan zijn.