Wellicht herkent u het gevoel: iemand stuurt een “liedje dat jij wel vet vindt!”. Maar op dat moment is er even geen koptelefoon bij de hand, en eigenlijk ben je ook wat anders aan het doen. Dus dat liedje komt vanavond wel. Maar vanavond wordt morgen; morgen wordt volgende week; volgende week wordt volgende maand… En dan ineens: verrek, dat liedje! Koptelefoon op en… holy moly, dit is inderdaad echt heel vet. Herkent u dat? Wij helaas ook, want het gebeurde ons afgelopen week bij de nieuwe EP ‘Somewhere I Belong’ van Goerese band Two Seconds Before.

Ofja, nieuwe EP? Die is ondertussen drie weken geleden uitgebracht, op 29 augustus om precies te zijn. Sindsdien heeft de band ook alweer vijf shows op de agenda kunnen afstrepen inclusief releaseshow en nog eentje op Jazz By The Sea in Domburg. Zo op het oog een vreemde plek, gezien de band zich toch echt begeeft in het alternatieve rock-genre. Maar goed, een show is een show en voor ons is het weer een mogelijkheid de band te beluisteren.

Want laten we wel wezen, dit is een serieus goede debuut-EP. Ja, er valt genoeg op aan te merken: de nummers duren te lang, de drums klinken als een natte krant, de teksten komen niet altijd geloofwaardig over (lyrics als ‘Imagine cats with turtle heads’ beschrijven de hopeloosheid in de maatschappij. Heh? Wat?), er zitten schoonheids- en timingsfoutjes in de opnames, soms is zangeres Isa Kaïma Schoutens nauwelijks te verstaan in de mix, terwijl haar herkenbare snikkende zang soms meer lijkt op gebrek aan techniek dan doelbewust inzetten, alle liedjes staan in nagenoeg dezelfde toonsoort, en ga zo maar door.

© Two Seconds Before

Two Seconds Before

© Two Seconds Before

Two Seconds Before

© Two Seconds Before

Two Seconds Before

Maar toch. Voor een band die krap twee jaar bestaat, zijn dit serieus volwassen liedjes. Nee wacht. Dit zijn serieus volwassen liedjes. Punt. De EP begint sterk met ‘Structure of Time’, dat een beetje hinkt tussen Paramore - daarover zo meer - en ‘Streets’ van Kensington. ‘Not OK’ zit vol mooi gelaagde gitaarpartijen, tegenmelodietjes en lekkere drumbreaks. Vanaf ‘Lost Your Crown’ lijkt de band zich op zijn best te voelen. Samen met ‘You I Like’ vormt het zo het absolute hoogtepunt van de EP. Elke keer als Schoutens aanzet voor een uithaal, voel je de band zichzelf opliften. Dikke baspartijen, een muur van gitaargeluid en heerlijke jengelende popmelodieën. Eigenlijk precies het recept waar Paramore bekend mee werd in de vroege 00s.

Nu is het altijd oppassen om een alternatieve rockband met zangeres gelijk te bestempelen als “het klinkt als Paramore”. Maar in dit geval is dat absoluut positief. Deze twee liedjes zijn liedjes waarvan je hoopt dat bands ze live zo lang mogelijk uitrekken. Het een-na-laatste refrein van ‘You I Like’ (op 3:32 om precies te zijn, hint hint) mag wat ons betreft eeuwig duren. Vlak voor het podium staan, ogen dicht, handen in de lucht en overspoeld worden door met-effecten-doordrenkt orkaan van gitaar. Bands als My Bloody Valentine, Slowdive en, jawel, Paramore werden er groot mee. Geef Two Seconds Before nog een paar jaar en wellicht dat we ze in een adem in datzelfde rijtje benoemen.

Voor wie het nog niet duidelijk was: ‘Somewhere I Belong’ is een EP van een band die u wel vet vindt. Onze tip? Niet uitstellen, nu opzetten op vol volume en ga ze binnenkort live zien!