Wat is er mooier dan een feestje met lokale bands die elkaar inspireren en versterken? In een voormalige kippenschuur in het buitengebied van Kerkwerve vond zaterdag de eerste editie van Molonoko plaats — een minifestival met een fantasienaam en een flinke dosis vriendschap. De naam komt van een bekende Schouwse muzikant die ooit riep dat het koninkrijk van Molonoko hem was afgenomen. Deze avond was dat rijk tijdelijk hersteld: muziek, kunst en saamhorigheid regeerden.

Op het erf staan een paar auto’s, verderop hoor je gitaren, gelach en het geknetter van een vuurton. Voor de lekkere trek zorgt De Fietseria, met dampende pizza’s. Binnen in de schuur trapt M-Braze af, letterlijk met skaters achter zich, want achterin is een heus skatepark gebouwd. “Dit was ons leukste podium ooit,” verzucht bassiste Lara Mul na afloop. Gitarist Sylvano Meijer gooit er scheurende solo’s uit, Marijn de Glopper houdt de vaart erin achter de drums, en het publiek geniet van elke kilometer die de jonge band aflegt.

De geur van pizza mengt zich met de geur van nostalgie, want daarna is het tijd voor de reünie van Z!NK. De Dreischorse band stond tien jaar geleden voor het laatst op het podium, maar maakte onlangs al een rentree op het Vlastival. Zanger Maric de Ruiter en drummer Aswin van As zijn de vertrouwde gezichten, dit keer aangevuld met Daniël Suijkerbuijk op bas. Het resultaat: herkenning, ontroering en een flinke dosis credits. Een trip down memory lane met een frisse draai.

Daarna neemt Doctor Sleep het stokje over. De Rotterdamse/Dreischorse formatie van Jesse Lent (zang/gitaar) en Aswin van As (drums) serveert rechttoe-rechtaan gitaarrock met humor en energie. Jesse probeert het publiek nog het Amerikaanse fenomeen jaywalking uit te leggen (“dat hebben jullie niet in Nederland!”), waarna ze die verkeersovertreding omzetten in een heerlijk nummer. De set eindigt in een muur van distortion met een knipoog naar Neil Young.

Dan verschijnt onverwacht Gilmer op het podium — niet aangekondigd, maar wél op het programma. Zanger/bassist Emiel Gilijamse en drummer/zanger Lex Folmer verloochenen hun Schouwse roots niet. De gitaarversterker gaat een tandje harder en het publiek is mee! Het is hard, het is funky en meedogenloos. De morphing bass voert het publiek de moshpit in, maar gewoon lekker dansen met jezelf en dollen met anderen is ook heerlijk. Met ‘Take the Monkee’ bijvoorbeeld. Achter het podium ontstaat ondertussen een kunstwerk: spuitbussen sissen, een muur krijgt kleur.

De toon wordt donkerder en dieper met Schade. Zanger Kubus brengt poëtische, maatschappijkritische teksten met dwingende energie, midden in het publiek. Van het ingetogen Stap voor stap tot het kolkende Lava — een liefdeslied met tanden. Je snuift bloed houdt het publiek een spiegel voor en even houdt iedereen de adem in. Hoogtepunt is Zon zakt te snel, een eerbetoon aan Sun sets too soon van TreeHook. Achterin neemt de mural steeds meer vorm aan — een creatie van Johe, tattoo- en graffiti-artiest uit Zierikzee — terwijl rookflarden, licht en muziek samensmelten.

En dan is het tijd voor de kroon op het koninkrijk: TreeHook. Met opener Duna knalt de band erin, energiek en vol beheersing. De net voltooide mural achter het podium lijkt mee te leven; de geschilderde hoofdpersoon kijkt goedkeurend toe. Maric de Ruiter zingt niet alleen vanaf het podium maar ook vanaf de skatebaan, en tussen het publiek dat tenslotte, al dansend, één geheel vormt met de band. Nieuwkomer Jasper de Groot voegt met zijn toetsen subtiel spanning toe. De slottrack Sun sets too soon is een waardig, ontroerend einde aan een avond vol lokale trots. Met DJ Roos Geelhoed gaan we de nacht in.

Molonoko is meer dan een minifestival. Het is een vriendenfeest, een kunstproject, een skatefeestje en een ode aan wat Schouwen-Duiveland muzikaal te bieden heeft. In de rookdampen van de vuurton, met verf in de lucht en gitaarfeedback in je oren, is het duidelijk: dit koninkrijk is springlevend.

Treehook

Schade

M Braze