Duistere schoonheid bij DUFFHUES en Flying Horseman in Gebouw-T Duistere schoonheid bij DUFFHUES en Flying Horseman in Gebouw-T

DUFFHUES opent met Demon Witch van zijn nieuwste album It Has No Face. Het is meteen duidelijk: we krijgen een gruizige, rauwe én verrassend melodieuze reis voorgeschoteld. Zes nummers van het op 24 oktober verschenen elfde album passeren de revue, aangevuld met werk van voorganger Warlock Enemy (2024).

De vorm volgt de inhoud: overstuurde gitaren, donkere verhalen en ruimte voor eigenzinnige instrumentale uitwaaiermomenten. In Smart klinkt de muziek staccato en vinnig; in Theatre Off Grid zorgen rondzingende lijnen op de Ierse bouzouki voor een schurende schoonheid. Hoewel het wereldleed soms nauwelijks te verteren is, zijn er ook zachtere momenten. In het ambient nummer 14 mijmert DUFFHUES over zijn jeugd op het Brabantse platteland; Farm Cleaner buigt richting blues. Het titelnummer It Has No Face komt melancholisch binnen, met een snik in zijn stem en een muur van distortion. Dark Powers raakt aan dictaturen en macht, voordat afsluiter Burn — afkomstig van Warlock Enemy — het apocalyptisch samenvat: “This world will soon fall.”

Flying Horseman keert terug — en hoe

In een intieme opstelling betreedt Flying Horseman het podium. Het publiek verheugt zich zichtbaar; dit is een avond voor liefhebbers. Na vijf jaar stilte verscheen op 12 september het nieuwe album Anaesthesia. Frontman en meestergitarist Bert Dockx wisselt talloze projecten af — Dans Dans, Ottla, Bert Dockx Band — en uit die laatste is ook de huidige bezetting van Flying Horseman ontstaan. Drummer Louis Evrard en bassist Maximilian Dobbertin vormen een solide basis, terwijl Loesje en Martha Mahieu met hun engelenstemmen en toetsen opnieuw de sfeer bepalen.

We beginnen meteen met het titelnummer Anaesthesia: traag, maar stevig omlijnd door ritmische uitstapjes. “Follow the leader, leave your future at the door,” klinkt het — verbijstering over een wereld vol kille machthebbers, gedragen door hemelse vocalen en bijna kerstachtig getingel.

Daarna slaat de band een hoek naar vervreemding in met Border, waarin oorlog en onzekerheid hoorbaar en voelbaar worden. Altered States start lieflijk maar groeit uit tot een dystopische storm. Met Wild Colours (2015) komt er een jazzy, sprankelende energie op het podium, gevolgd door Secrets (2020) met zijn subtiele, uitgekiende percussie.

“Nu hebben we nieuwe én oudere nummers gespeeld,” zegt Dockx. “Het is tijd voor een nummer van de Bert Dockx Band — eigenlijk déze band.” Dat wordt het kleine, lang uitgesponnen Planets: Loesje Maieus accordeon transformeert hier letterlijk tot blaasinstrument, golvend en in suspense eindigend. Ook Ghosts, opnieuw afkomstig van zijn soloproject, krijgt een plek. Daarna duikt de band terug in de tijd met het sferische Faithfully Yours (2015), waar het publiek merkbaar in wegzinkt.

Een toegift als laatste bezwering

Wanneer de set ogenschijnlijk ten einde loopt, volgt gejuich en gefluit. Dockx gebaart: nog twee nummers. Bitter Storm (2010) betovert opnieuw met een mantra-achtige cadans en meanderende opbouw. De afsluitende Joy Division-cover Shadowplay is ronduit indrukwekkend: strak, intens en met een grandioze spanningsboog.

En zo wandelen we de nacht in. De boodschap was onheilspellend, maar de muzikale verpakking subliem. Flying Horseman en DUFFHUES bewezen dat over de schaduw denken en zingen je soms licht geeft.