De tweede avond van de Abdij Zomeravonden in Middelburg staat in het teken van gelaagde soundscapes en donkere intensiteit. Het is The Morning Indefinite dat de avond mag openen, gevolgd door de Belgische postpunkers van Whispering Sons.

The Morning Indefinite uit Geersdijk heeft vanavond een verrassende line-up: drummer Marc Blom schuift aan als invaller, omdat vaste kracht Finley Nijsse door studie en andere muzikale projecten ontbreekt. “Drummer gezocht!” is meteen de boodschap die de band het publiek meegeeft. Toch staat er een solide set: meteen bij ‘Misinterpreted information’ zet de band de toon met zware baslijnen en stevig drumwerk. Daarna volgen drie nummers van hun nieuwe plaat As Green As In The Dream Where I Can’t Breathe.

‘Comfort of an empty mind’ krijgt een dromerig intro, waarna de band overtuigend opschakelt. ‘When you come ’round’ begint melancholiek, maar vervolgt in distortion, terwijl ambient gitaaraccenten en diepe baslijnen elkaar afwisselen. De esdoornvlindertjes die van de bomen dwarrelen versterken de dromerige sfeer, tot de muziek weer openbreekt in koorachtige uitbarstingen. ‘How it used to be’ is een nostalgisch nummer dat uiteindelijk ook groots explodeert. Afsluitend horen we alvast twee voorproefjes van het volgende album: ‘Faded color t-shirt’ en ‘The party’, dat eerder al in ’t Beest te horen was. Het is duidelijk: aan creativiteit geen gebrek – nu alleen nog die nieuwe drummer.

Na de luchtige melancholie van The Morning Indefinite trekt de avond langzaam naar het duister. Whispering Sons dompelt de Abdijtuin onder in een hypnotiserende sfeer. De set opent met ‘Balm’, een nummer waarin alles lijkt te worden toegedekt door een laag sneeuw. Het publiek wordt meegezogen in onheilspellende klanken, die soms omslaan naar bijna euforische uitbarstingen.

Whispering Sons wisselt beklemmende nummers af met meer dynamiek. ‘Satantango’ klinkt dreigend en broeierig, ‘The Talker’ wordt verhalend opgebouwd, en ‘Hollow’ voelt haast apocalyptisch. Toch is er ook ruimte voor nuance: ‘Cold City’ brengt een trager tempo en subtiele orgelklanken, terwijl de dansbare baslijnen van ‘Alone’ zorgen voor herkenning en samenzang.

Afsluiten doet de band met een machtige versie van ‘Try me again’, gedragen door dwingende baslijnen en scherp gitaarwerk. Zangeres Fenne Kuppens bezweert het publiek met haar donkere, omfloerste stem: “This is who I am and this is me.” Het is intens, persoonlijk en tegelijkertijd collectief – het publiek op het Abdijplein beweegt mee. Even gaat nog een Palestijnse vlag over het podium, een stil politiek statement dat even fel resoneert als de muziek zelf.

Waar The Morning Indefinite de avond opent in dromerige kleuren, sluit Whispering Sons af in zwarttinten vol energie. Twee verschillende werelden, die in de mystieke setting van de Abdij wonderwel samenkomen.

Whispering Sons

Whispering Sons

Whispering Sons

Whispering Sons