Als de eerste akkoorden van opener Same Thing klinken, wordt meteen duidelijk dat Isabelle van Beek bezig is met een creatieve stroomversnelling. Haar nummers zijn persoonlijk en vaak confronterend, maar altijd verpakt in een gelaagd muzikaal jasje. Dromerig gitaarspel wisselt af met gruizige distortion, synthesizers en stevige beats uit de drumcomputer. Ondanks dat ze in haar eentje op het podium staat, klinkt het alsof er een hele band achter haar staat. Wasted Love, met stemvervormingen, legt een pijnlijke, toxische relatie bloot, terwijl Lullabyes juist vervreemdend en bijna sprookjesachtig klinkt. Het Abdijplein, al goed gevuld voor dit vroege tijdstip, laat zich gewillig meevoeren in Isabelles muzikale wereld. Ook het gloednieuwe nummer, Nice, nog geen twee dagen geschreven, krijgt alle aandacht.
Met Dollhouse, het titelnummer van haar EP uit 2023, snijdt ze het thema depressie en zelfbehoud aan, gevolgd door toekomstige releases als You Always Do en Hey, Human. Vooral dat laatste nummer, met zijn donkere gitaarintro en existentiële vragen over oorlog en menselijkheid, grijpt aan. Isabelle is zichtbaar emotioneel wanneer ze vertelt hoe bijzonder het is om hier te staan – op de plek waar ze zelf ooit in het publiek stond. Afsluiter Try Again klinkt als een oproep tot liefde en licht, in een wereld die soms overweldigend donker kan zijn. Het publiek luistert ademloos mee en applaudisseert uitbundig.