Toch vormt recente opvolger ‘Plastic Heaven’ een fikse stijlbreuk met de eerste en dan valt af te wachten hoe en of het vijftal dat live wel weet te rijmen met elkaar. ‘Two Children’ bijvoorbeeld, de opener van de set, klinkt nu eenmaal een stuk zwaarder dan nieuwelingen ‘Stay Stay Stay’ of ‘Danger’. Maar voor Willow is dit op Vestrock helemaal geen moeilijke opdracht. De lichtvoetigere songs, die dan ook nog eens een stuk meer worden doorspekt met doordringende synths, doen het publiek een eerste danspas zetten, wat dan weer wordt afgewisseld met de handen in de lucht voor de rauwere ‘Gold’, ‘Sweater’ en meesterlijke afsluiter ‘Weeping Giants’.

 

Is het dan allemaal goed? Nee, dat nu ook weer niet. De bindteksten van Pieter-Jan Van Den Troost, om maar iets op te noemen, zijn in het begin nog oké, maar naar het einde toe lijkt hij eerder een leider op sportkamp. Meer spelen, minder lullen, dat is ons devies. Want daar is Willow dan weer wel geweldig in.