Beginnend aan de set knallen de Eindhovenaren meteen op volume ‘oorverdovend’. Het kwartet lijkt er genoeg zin aan te hebben, maar de mensen die bij de ingang van tent naar binnen gluren lijken meteen door te lopen. Wat zorgt ervoor dat het publiek doorloopt? Is het de onverstaanbaarheid van de zanger, is het geluid te hard, of is het Navarone die veel publiek wegsnoept?

 

Muzikaal gezien is het punk, surf en garage door mekaar. De houding van de band straalt dit dan ook uit, een krat pils staat op het podium, de drums worden zo hard afgeragt dat de bassdrum niet meer op zijn plek kan blijven staan, hierdoor wordt het optreden even stilgezet. “Nouja, leuk dat jullie hier zijn!”, grijnst de zanger, want ja, wat moet je tijdens het stilleggen van je optreden anders zeggen? Gelukkig wordt het optreden weer spoedig voorgezet, en het tiental aan publiek geniet met volle teugen. Bij het laatste nummer worden de gitaren neergesmeten, er wordt op gestampt, om maar zoveel mogelijk herrie te maken. “Nou bedankt, doei!”

 

Lookapony is vandaag nogal in zichzelf, het publiek wordt nog niet echt meegetrokken in de wirwar van gitaren en herrie, maar is dat nou echt nodig. Het aanwezige publiek geniet, de band minstens zoveel, en op zichzelf is Lookapony gewoon een enorm toffe band.