Misschien een beetje te eigenzinnig, of dan toch in het begin. Fatherson heeft een tijdje nodig om in te lopen en het eerste gegeeuw in het publiek duikt al snel op. Maar dan lijkt het tij te gaan keren wanneer de Schotten zich meer geacclimatiseerd voelen in het hete Hulst. Het tempo gaat de lucht in en de alternatieve rock wordt iets toegankelijker voor de grote massa, terwijl frontman en gitarist Ross Leighton zijn draai op het grote podium lijkt te hebben gevonden. Heeft iemand die man overigens al eens verteld dat zijn stem als twee druppels water lijkt op die van Orlando Weeks? Vast wel, want ook de muziek krijgt steeds meer weg van indiefanaten Maccabees.

 

Vestrock vindt het allemaal prima, ook al bestaat het publiek nu vooral uit een hoop zweterige lijven die liggen op het gras of ergens koelte zoeken.  Ach, ‘Mine for Me’ weet alvast een hoop goedgekeurend gewieg uit te lokken, dus Fatherson komt vast wel eens terug.  Maar misschien liever ergens waar het een stuk frisser is. Een concertzaal, bijvoorbeeld.