Een aankondiging behoeft Anouk allang niet meer, dus gebeurt dat ook maar gewoon niet. Meteen wordt ‘Wigger’ ingezet, maar zonder de banjo die wel in het origineel te vinden is. Die is dan vervangen door een akoestische gitaar. De band die Anouk achter zich heeft gevormd, staat maar een beetje op de achtergrond als begeleiding, het houd-je-telefoon-het-hele-optreden-omhoog-publiek heeft alleen maar oog voor Anouk.

 

En diens vocalen zijn vanavond ijzersterk, nergens afzwakkend, nergens een toon die wordt gemist, overal is er die power. En die power stuurt ze meteen door naar haar publiek, welke uitzinnig meezingt op ‘Nobody’s Wife’, ‘Lost’, ‘Hey Michel’, en tja, welk nummer eigenlijk niet? Het nieuwere, softere materiaal komt gelukkig niet vaak aan bod, maar het is een ouderwets potje rocken met Hollandsch’ favoriete rockchick. Maar daar waar het podium al aardig gevuld is met een flinke band achter Anouk, wordt het ook nog eens voller op het podium door Anouks divagedrag. Ze spuugt, houdt tot twee keer toe zorgvuldig haar lipgloss bij en graait naar het achterwerk van de gitarist. Maar who cares? De Jupiler Stage wordt op Vestrock 2015 in stijl afgesloten door Anouk. Op alle vlakken in topvorm.