Ana Popovic is geboren in Belgrado, ze woont in Amsterdam en haar gemiddeld kader is bluesrock. Popovic weet de precies die explosieve beheersing aan haar snaren te vinden waarmee ze bluesrock tot háár bluesrock maakt. Veel nummers schrijft Popovic zelf en ze laat die horen op 18 november 2011 in het Vlissingse Arsenaal. Net zoals zijzelf staat er een afwisselende set met ingetogenheid tegenover explosie. Energie tegenover intimiteit. Schoonheid tegenover skills.
Op het programma wordt Ana Popovic vooraf gegaan door de band Stonecold. Stonecold is oorspronkelijk een 3 mansformatie waarvan gitarist/zanger Wouter Verhelst het midden vormt. Voor deze gelegenheid – het optreden van Ana Popovic - laat Stonecold (Wouter Verhelst, Hans De Veene, Sander Elderkamp) zich bijstaan door Jan van den Berg op piano en Johnny Roscoe (zang / bluesharp) vanuit The Blue Clay.
Stonecold heeft een brede swing die je hoort in zowel de eigen nummers als de covers die ze spelen. Blues is de basis, aangevuld met een muzikale lengte die bijvoorbeeld reikt tot ver in ‘the Chicago blues’ en die ook met gemak de breedte aankan van een pot ruige bluesrock.
Er is dus een duidelijke brug die Popivic verbindt met Stonecold uit het voorprogramma, namelijk dat ook Popovic the blues als fundament gebruikt en kan aanzwellen naar heter, door er rock aan toe te voegen.
Bluesrock is het handelsmerk van velen, maar Ana Popovic komt daar als één van de beste mee weg, wordt veel gezegd. Maar wat zij deze avond vooral toevoegt aan de veelheid van getalenteerde ’mannenblues’ is, afgezien van haar stoere vrouwelijkheid, heerlijke droge funk. “If you're looking for adventure – you can count me in”, is één van de tracks van het album ‘Unconditional’ die ze op het podium brengt.
We kennen natuurlijk wel de cover van deze cd, waar zij haar lichaam bedekt alleen met de gitaar die ze draagt alsof het haar beste lingerie is. Dat is ook de avontuurlijke spanning die je ziet en voelt in haar optreden en geluid, dat is haar kracht. Het is hoogspanning maar veilig hoog opgehangen: geen levensgevaar. Haar sexy uiterlijk maakt haar optreden extra attractief, zeker met bassist Ronald Jonker aan haar zijde. Jonker heeft dezelfde mix van looks & skills als Popovic, alleen minder ingetogen en uiterst mannelijk. Dat bewijst hij zonder twijfel met zijn xl-solo op de basgitaar waarmee hij zijn publiek echt omver speelt. Fantastisch wat een drive, wat een plaatje van een man.
De ‘band Popovic’ in zijn geheel is uiterst professioneel in geluid en attractief om te zien. ‘Do you remember the time / way back in the day / when you were right for me / and I was enough for you / back when our love used to be / unconditional’….En dat is zeker: de liefde van het publiek van Vlissingen voor Popovic. Die ligt nu onvoorwaardelijk vast. In foto en tekst, en in ons hart!