Note
Grunge meets rock
Dit trio uit Den Haag brengt alternatieve rock met een vleugje grunge. Onlangs hebben ze een EP opgenomen en komende zomer spelen ze op redelijk wat lokale festivals. Note is winnaar van Battle of the Bands 2010 in Hulst en mag daarom, zoals dat elk jaar gaat, het festival in Sas openen.
Plus
De melodieuze en warme stem van zanger Rohan wordt mooi aangevuld met stevige gitaar riffs. De band zet technisch gezien een strakke set neer. Het geheel heeft veel weg van Bush. Het geluid klinkt goed alhoewel een beetje te hard gezet door de geluidstechnici, zoals eigenlijk de hele avond het geval was.
Min
Slechts af en toe zie je dat de band plezier heeft in het spelen, maar misschien komt dit wel door het weinige publiek dat op dat moment aanwezig is? De nummers klinken goed, maar er is niet één nummer dat er echt uitspringt.
Memphis Lion
Hole meets Anouk
Deze band is begin 2009 ontstaan en staat garant voor een stevig portie rock muziek. Alle 5 de bandleden hebben al in één of meerdere bands gespeeld voordat Memphis Lion werd opgericht. Drummer is de Zeeuw Pascal Vale, hij speelt ook in de Zeeuwse band The Good, The Bad & Bart. Vorige maand kwam de eerste EP van Memphis Lion uit, genaamd ‘Start a Fire’.
Plus
Zangeres J.C. heeft een geweldige rockstem: stevig en rauw, de emotie in haar stem is hoorbaar en de uithalen zijn zonder valse noten. De overige bandleden weten wat goed samenspel is en zetten een strakke set neer, met lekkere in het gehoor liggende gitaarloopjes.
Min
Ondanks dat de nummers goed in elkaar zitten, is het toch veel van hetzelfde. De band weet zich niet echt te onderscheiden van andere rockbands en het is dus maar de vraag of er landelijk of zelfs internationaal meer in zit. Het Zeeuwse publiek vindt het in ieder geval geweldig rocken.
The Massacrista
Black Sabbath meets Kyuss
The Massacrista brengt stonerrock van de bovenste plank. In 2007 kwam hun demo ‘Endless Sea’ uit en in 2009 dook de band de Avalanche studio’s in met Willy Berrevoets (drummer van Nuff Said) voor hun eerste, 10 nummers tellende, album ‘The Massacrista’. Ze zijn op lokaal niveau inmiddels een graag geziene live show en ook buiten de provincie hebben ze hier en daar een optreden, maar een platenlabel is er (nog) niet.
De band begint, zoals bijna elk optreden, met een typisch jaren 70 psychedelisch rock nummer wat een mooie opbouw heeft en je meesleept in hun muziek. De stem van zanger Koen klinkt tijdens de rustige nummers warm en zacht en bij de hevigere nummers schreeuwerig maar toch verstaanbaar. Het doet zo nu en dan denken aan Chris Cornell, uit zijn tijd met Soundgarden. De manier waarop de twee gitaristen, bassist en drummer elkaar aanvullen bewijst trouwens dat het muzikaal staat als een huis.
Min
Er is weinig interactie tussen de bandleden onderling. Zanger Koen betrekt zo nu en dan wel een gitarist in zijn zangspel, maar de bassist en gitaristen gaan helemaal op in hun eigen ding. Het publiek schijnt hier overigens geen last van te hebben, want een groepje hardcore fans staat vooraan volop mee te deinen op de muziek.
Go Back To The Zoo
Kaiser Chiefs meets Bloc Party
Het gaat Go Back To The Zoo behoorlijk voor de wind: zonder platencontract en album ging hun single ‘Beam Me Up’ al de hele wereld over in een reclame voor Nike. Deze commercial levert de 4 heren vervolgens een platencontract op bij Universal waar ze momenteel druk bezig zijn met het schrijven van hun debuutalbum. En als klap op de vuurpijl worden de nummers ‘Electric’ en ‘Hey DJ’ het afgelopen jaar uitgeroepen tot 3FM megahit.
Vanaf begin tot eind zijn de bandleden goed op elkaar ingespeeld. De muziek is vrolijk en lekker om naar te luisteren. Het hoge Britpop gehalte heeft vooral een grote aantrekkingskracht op de aanwezige tienermeisjes. Zij staan dan ook giechelend foto’s met hun gsm te nemen van de goeduitziende bandleden.
Helaas maakt de band weinig indruk op de rest van het publiek. Bij de hits ‘Beam Me Up’, ‘Hey DJ’ en ‘Electric’ staan er hier en daar wel wat mensen te dansen, maar het blijft aardig leeg voor het podium. De band neemt ook niet echt de moeite om het publiek te amuseren en speelt op de automatische piloot hun setlist af. Best jammer, want we hadden meer verwacht van deze band.
Zanger Bazz van de band Van Katoen + skaband The Palookas = De Bazzookas. Dit levert een explosieve combi op van ska en punk. Vorig jaar speelden ze ook op RATB en toen was het één groot skafeest, dat zal vandaag niet veel anders zijn.
Het komt met bakken uit de hemel wanneer de Bazzookas aan hun optreden beginnen, maar de kou en regen zijn snel vergeten bij menig festivalganger wanneer dit ska feestje losbarst. Deze mannen weten hun enthousiasme en plezier in het spelen zonder problemen over te brengen op de menigte. Er zijn alleen maar blije gezichten en iedereen staat voor het podium te dansen op deze vrolijke ska muziek. Ook dit jaar vliegen de strandballen in het rond. Dit jaar natuurlijk alleen maar oranje strandballen met het oog op het WK Voetbal. De Bazzookas hebben zelfs een speciaal WK lied geschreven wat goed in de smaak valt bij het publiek.
Een opstootje in de moshpit is het enige minpunt tijdens dit optreden. Frontman Bazz weet hier een positieve draai aan te geven door te zeggen dat ze alleen maar ‘happy people’ willen zien waarna het skafeest vrolijk verdergaat.
Queens of the Stone Age meets CCR
De Vlaamse rockers van Triggerfinger zijn deze avond de hoofdact. Komende zomer staan ze op zo’n beetje alle bekende festivals in Europa. Zo stonden ze twee weken terug nog op Pinkpop als de vervanger van Wolfmother en over 2 weken staan ze op Rock Werchter. Ondanks het drukke programma wist RATB de mannen naar Sas te halen.
Triggerfinger is een combinatie van mannen die hun vak goed verstaan. De nummers zitten technisch perfect in elkaar. Ruwe, zware gitaren en snoeiharde drums in combinatie met de beetje schorre, zwoele stem van zanger Ruben, waarmee hij trouwens ook lekker kan uithalen. De energie spat ervan af en de nummers volgen elkaar in snel tempo op. Het publiek gaat compleet uit zijn dak, zoals het hoort bij zo’n vette rock show.
Oké, de muziek van Triggerfinger is knetterharde rock ’n roll, maar het volume staat wel heel erg hard afgesteld, waardoor sommige melodielijnen helemaal wegvallen. Ondanks dat blijkt dat deze mannen een stel strakke en getalenteerde muzikanten zijn.
De after party wordt verzorgd door ROLR (Raiders Of The Lost Rock). Deze Zeeuwse rock coverband heeft lokaal al een behoorlijke naam opgebouwd en valt dan ook goed in de smaak bij het nog aanwezige publiek. Volgend jaar is het de 20e editie van Rock Around The Bridge; we zijn nu al benieuwd welke bands de organisatie weet te strikken voor het jubileumjaar.
(later deze week volgt nog een fotoverslag)