Toch hebben we op het gebied van genieten nog behoorlijk wat te leren van de brede, bebaarde eastcoastrapper. "Light that fucking weed up!", klinkt het veelvuldig. En even later: "What's going on? You left your weed at home? I don't see smoke!" Even later grijpt wel een andere rookwolk, iets verder weg de aandacht. "What's that over there? What kind of foodtrucks they got? I need some on stage!"
Het past perfect in de muzikale sfeer van de set: chill, chill en nog eens chill. Bronson rapt zoals altijd een beetje off-beat, achterover hangend, buik ver naar voren. 'Actin Crazy' is een meezinger, maar nog meer geldt dat voor 'Baby Blue', met die relaxte door Mark Ronson geproduceerde pianorockbeat. Bronson zelf zingt de chorus als intro, kneitervals natuurlijk, maar wat maakt het ook allemaal uit als je over zo'n gunfactor als de knuffelrapper van de East Coast beschikt?
Goeie sfeer dus?
Ja! Op het terrein worden de joints inderdaad op commando van Bronson in groten getale aangestoken, geen ontevreden gezicht te zien. Al lijkt het voor sommigen toch weer wat té chill; richting het einde loopt het een beetje leeg.
Terecht?
Ja, het is wel te begrijpen. Soms hoop je dat Bronson even uit z'n slof schiet, zoals met 'Only In America' bijvoorbeeld zou kunnen. Maar dat blijft achterwege.
Conclusie?
Terwijl de zon ondergaat sluit Action Bronson af met 'Easy Rider' ("ride that Harley into the sunset"); ons hoor je niet klagen. "I eat good, I smoke good, I fuck good", roept hij ons toe. Zo moet dat dus; genieten.