Nog altijd zijn the Dirty Daddies van de Nederlandse poppunkscene, zo laten de heren blijken wanneer ze met hun greatest hits de innerlijke jeugdpuist van de damesharten weer laten springen. Jarenlang bespeelden ze de harten van de vrouwelijke tienerrockers, die hierdoor van een ‘jongens zijn vies’ naar ‘kleuren zijn vies’-status groeiden.
‘’Vroeger had ik vooraan gestaan’’, is een mening die door de goed gevulde Jupilerzaal heen vloeit, tussen de belangstellenden voor dé Nederlandse 00’s poppunkband heen. ''Zo'n tien jaar geleden had ik vanmiddag al voor de ingang gezeten'', vertelt een van de dames uit het publiek, terwijl haar felrode haar door de gekleurde lampen nog verder oplicht. De uitspraak wordt aangesterkt wanneer zanger Robin enkel nog vergezeld wordt door zijn gitaar en een schijnwerper. ''Hier heb ik vroeger misschien een beetje om moeten huilen'', gaat het meisje verder, met enige gêne in haar stem. Een bescheidenheid waar de voorste rij lak aan heeft, zij pakken hun kans jeugdsentiment te laten stromen en voor de laatste keer live los te gaan op de teksten die jarenlang de hartenkreet vormden van het gemiddelde Nederlandse tienermeisje. De zaal pakt zijn kans om nog één keer schaamteloos op te gaan in de setlist, die bij menig dame jarenlang gesigneerd boven het bed heeft gehangen.