dEUS, Apollo, vrijdag 5 april 2015

dEUS heeft een respectabele staat van dienst. Als invloedrijke en grensverleggende gitaarband wist de groep rondom Tom Barman begin jaren negentig indruk te maken met platen die gezien kunnen worden als ware klassiekers. Na de eeuwwisseling verloor dEUS in een hernieuwde bezetting haar wilde haren, hoewel kwalitatief hoogstaande muziek nergens uit het oog verloren werd.

Toch is dit optreden aanvankelijk even slikken. Barman is niet in beste doen. Hij is niet optimaal bij stem vandaag; hij klinkt nog schorder dan gebruikelijk en is wat kortademig. Ook gebaart hij meermaals wild naar de geluidsman dat het zaalgeluid (inderdaad) niet goed afgesteld staat. Zijn geïrriteerde lichaamshouding maakt de controlefreak er niet bepaald jonger op. Voor het eerst krijg je het gevoel naar iemand te staan kijken die tegen wil en dank jong en cool over wil komen. Einzelgänger Pawlowski doet hier geen moeite voor; hij ís gewoon de coole, nonchalante gitarist die iedere jonge jongen in een volgend leven wel zou willen zijn. In 'Sun Ra', waarin hij op een gruizige manier de longen uit zijn lijf zingt, is hij zelfs even meer frontman dan Barman zelf.

De setlist bestaat natuurlijk uit vele hits en publieksfavorieten. Zo wordt er meteen geopend met het live lang genegeerde 'Via' van debuut Worst Case Scenario. Ook essentiële dEUS-tracks als de tijdloze anthem 'Suds And Soda' en het eindeloos swingende 'Fell Off The Floor' worden niet vergeten. Het schitterende 'Instant Street', dat middels het opjuttende gitaarloopje halverwege een groots rockend einde beleeft, heeft door het vlakke geluid niet de impact die het hoort te hebben. Het rustige 'Hottellounge' heeft die impact gelukkig wel. Het is twintig jaar na dato nog altijd een ontroerend mooi liedje dat nog altijd urgent en fris klinkt.

... kijkt toe en zingt hier en daar mee. Maar echt los komt het niet. Niet gek want dEUS is al geruime tijd niet meer de hipste of rebelste band van het moment. Zeker niet op een mainstream festival als Paaspop waar acts als Dotan en Jett Rebel volle tenten trekken. Dit betekent niet dat de band ingehaald is door de tijd. Verre van zelfs. Daarvoor zitten de liedjes te goed in elkaar.

Wat een doodzonde van dat matige bandgeluid. Nouveau Vélo en Kovacs kampten er gisteren ook al mee en ook dEUS moet eraan geloven. Door het massieve geluid gaan de dwingende basloopjes van Alan Gevaert plus vele andere fraaie details in een zee van vormloos geluid verloren. Begrijpelijk dat Barman zich hieraan ergert, maar het is een fractie van het niveau dat deze band live kan halen.