Kovacs, Apollo, zaterdag 4 april 2015

Muziek speelde al vroeg een prominente rol in het leven van Sharon Kovacs, een jonge twintiger uit Eindhoven. Eerst zong ze enkel voor haarzelf, later ontmoette ze producer Oscar Holleman die haar het vertrouwen gaf om een stapje verder te gaan. Er ontstond een hechte vriendschap en samen sleutelden ze aan het fenomeen Kovacs, een zangeres met al een behoorlijke eigen identiteit die duidelijk weet wat ze wil. Medio vorig jaar verscheen, ogenschijnlijk uit het niets, haar debuutsingle 'My Love'. En wat een succes werd dat: het nummer werd ruim drie miljoen keer bekeken op YouTube en dat leidde er mede toe dat haar debuutplaat nu in maar liefst tien landen verschijnt. We zeggen het nog een keer voor het dramatische effect: tien landen.

En dat is niet verwonderlijk, want allereerst is haar uiterlijk excentriek te noemen. Kovacs noemt zichzelf Wolflady met haar gemillimeterde kapsel, zwarte kledij, en voor de verandering een chique hoed in plaats van haar kenmerkende wolfmuts. Ook het podium is geheel in stijl aangekleed: met donkere Harry Potter-lantaarns, kaarsen, en een grote witte stoel op de achtergrond. Ten tweede is die eigen identiteit te herkennen in haar bijzonder authentieke stemgeluid. Dat geluid - te vergelijken met artiesten als Amy Winehouse, Portishead en Grace Jones - maakte op plaat al indruk, live valt het ook geenszins door de mand; al moet gezegd worden dat haar stem gerust wat prominenter in de mix mag. Opvallend is dat er níet één nummer met kop en schouders boven de rest uitspringt. In 'He Talks That Shit', 'Shades Of Black' of het triphop-achtige 'Wolf In Cheap Clothes' weet Kovacs met gemak te intrigeren.

Hier had natuurlijk dé hit moeten staan, maar het vroeg gespeelde 'My Love' valt vandaag wat tegen. Het nummer, net wat te mat gebracht, krijgt een lauwe ontvangst van het publiek. Dan spreekt de cover van het beroemde 'Diamonds Are Forever' van Shirly Bassey meer tot de verbeelding. Dankzij de karakteristieke, James Bond-achtige Kovacs-arrangementen krijgt het nummer een eigen sausje, dat met een epische belt van Sharon indrukwekkend ten einde komt. Momentje.

Het publiek is aanvankelijk wat afwachtend, maar lijkt onder de indruk van de figuur Kovacs. Toegevend: ze is best wel een verschijning en daar wordt in deze show handig op ingespeeld. Terwijl haar band al lang en breed begonnen is, zingt ze vanuit de coulissen alvast een coupletje voordat ze daadwerkelijk, als een donkere diva, op een prettig theatrale manier het podium op komt lopen. De ogen blijven vrijwel gedurende het hele optreden op haar gericht.

We kunnen over de gehele linie spreken van een sterke set, zonder inzakmomenten. Maar daar schuilt ook een zwakte in: het optreden is soms wat te vlak en mist over de gehele linie net wat van die broeierigheid die de huidige single 'Diggin'' bijvoorbeeld wel bezit. Ook hadden wat meer spontane momenten het optreden hier en daar zeker geen kwaad gedaan. Dat zijn aandachtspunten voor de toekomst. Want laten we wel wezen: voor nu is deze 'festivalpresentatie' in zijn geheel op een mooie en toegankelijke manier donker, zonder ergens weemoedig te worden. Kovacs komt er wel: dit is geen eindpunt, maar slechts het prille begin van een mooie loopbaan.