Dotan, Apollo, zondag 5 april 2015

Folkpop in het straatje van Ben Howard, Mumford & Sons en Passenger. Drie jaar geleden scoorde Dotan een hit met ‘This Town’ van zijn eerste album ‘Dream Parade’. Zijn laatste wapenfeit ‘7 Layers’, dat de hit ‘Home’ bevat, kwam vorig jaar uit. 

Hoewel de nummers lastig van elkaar te onderscheiden zijn (vrijwel alles start met een vervangbaar gitaarrifje gevolgd door een tom op de kwartmaat) is er eigenlijk maar één nummer waar men voor komt. ‘Home’ wordt dan ook als laatste gespeeld. "Het liedje waarvan ik nooit had gedacht dat het zo’n succes zou hebben", aldus de zanger. Verkeerd gedacht. Waar de Apollo de rest van het optreden door alle andere nummers stond heen te lullen, zingt het gros nu deze hit woord voor woord mee. 

Halverwege de set gebeurt er iets geks. "Dit nummer kennen jullie misschien wel , deze uitspraak van de zanger veroorzaakt een luid gejuich in het publiek. Gaat Dotan nu dan eindelijk ‘Home’ spelen? Alle instrumentalisten verlaten hun vaste plekken en komen vooraan het podium staan, om de zanger heen. Maar niet ‘Home’, maar ‘Swim To You’ wordt ingezet. Tenminste, dat kondigde hij aan. Het is uit het geluid niet echt op te maken wat er nou precies gezongen wordt. De uitvoering is semi-uitversterkt: de muzikanten staan om een aantal microfoons heen, maar het geluid overstijgt nauwelijks het gepraat van het publiek. Een ongemakkelijk schouwspel. Iedereen kijkt een beetje beteuterd voor zich uit, hier en daar klinkt er zelfs wat gejoel. Van het nummer is werkelijk niks te horen, terwijl op de schermen te zien is dat de muzikanten met intense passie staan te zingen. Experiment finaal mislukt. Een leuk concept voor tijdens een clubshow misschien, maar een afgeladen festivaltent is hier minder voor geschikt. 

Komt overduidelijk maar voor één nummer: 'Home'. De rest van de set is de aandacht dan ook ver te zoeken. Hoe erg de muzikanten ook proberen een statement te maken met hun serieuze folkpop, het blijft rumoerig in het publiek. 

Alle nummers van de set zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden, allemaal klinken ze als een soort 'Home'-light. Dit komt doordat Dotan bijna vrijwel dezelfde formule hanteert: een intro met een inwisselbaar gitaartokkeltje met overal, ja werkelijk overal, die beruchte tom. Bij haast ieder nummer moet de muzikant ook nog even laten zien dat hij, behalve zang- en gitaar-, ook over slagwerkskills beschikt. Een overbodig element, na een nummer of vier is het wel duidelijk. Het blijft allemaal vlak en daardoor blijft het concert saai. Dotan stelt de spanningsboog van het publiek flink op de proef door dat éne liedje pas als laatste te spelen. Geen slimme zet; door het gebrek aan aandacht - dat voornamelijk te merken is bij 'Swim To You' - blijft iedereen er luid doorheen praten. Kortom: Dotan in de Apollo is niet om over naar huis te schrijven.