Neneh Cherry, Muzentuin, zondag 20 september
Incubate 2015: Neneh Cherry laat nostalgie achter zich
Strakke, dansbare show vol duistere beats
De tijd dat Neneh Cherry grote hits scoorde, ligt ver achter ons. Op de laatste festivalavond pakte de Zweedse zangeres het Incubate-publiek moeiteloos in met minimalistische triphop en een enkele monsterhit.
HET CONCERT
DE ACT
‘Neneh Cherry? Lééft die nog?’ De aankondiging dat Neneh Cherry Incubate zou aandoen, zorgde her en der voor wat gefronste wenkbrauwen. Op zich niet verrassend: de tijd dat de Zweedse zangeres hits scoorde, ligt alweer ruim een kwart eeuw achter ons. Als basisschoolleerling zat ik eind jaren tachtig elke week klaar voor de wekelijkse top 40-uitzending, cassetterecorder in de aanslag. Nummers als ‘Buffalo Stance’ (hoogste positie: 1) en ‘Manchild’ (3) waren in die dagen steevast te vinden op de zelfgeproduceerde mixtape, tussen hits van acts als Roxette en Mike & The Mechanics. In 1994 scoorde ze nog een wereldhit met ‘7 Seconds’, een fraai duet met Youssou N’Dour, maar daarna werd het rustig rond Cherry. Totdat daar vorig jaar opeens ‘Blank Project’ was: een gloednieuw, goed ontvangen album vol minimalistische triphop. Hoe zou ze het live doen op een festival als Incubate?
HET NUMMER
Natuurlijk, een dijk van een nummer als ‘Buffalo Stance’ (tijdens het concert als laatste gespeeld) zorgt voor hoorbare herkenning bij het toch wat oudere publiek. Maar opener ‘Spit Three Times’ heeft alles wat de ‘nieuwe’ Neneh Cherry zo goed maakt: duistere, bezwerende beats, gestaag toewerkend naar een bescheiden climax. In combinatie met de loepzuivere zang en de bijzondere openluchtlocatie heeft het publiek zijn eerste kippenvelmomentje te pakken.
HET MOMENT
Samen met begeleidingsduo RocketNumberNine zet Cherry een door minimalistische elektronica gedomineerde show neer. Als het elektrische drumstel even hapert, verdrijft de zangeres (onder het motto ‘Let's improvise, this is jazz’) de licht ongemakkelijke stilte met een verhaal over haar grootmoeder. Gelukkig kunnen we al snel weer door, waarna de band een met gejuich ontvangen ‘Manchild’ inzet.
OOK OPMERKELIJK
Tijdens datzelfde ‘Manchild’ draagt Cherry een doek op haar hoofd, een subtiele knipoog naar de inmiddels nogal gedateerd aandoende videoclip uit 1989.
HET PUBLIEK
Dat de gemiddelde leeftijd vanavond zo tegen de 40 lijkt te liggen, mag nauwelijks een verrassing heten. Ongetwijfeld wordt een deel van het toegestroomde volk gedreven door een mengeling van nieuwsgierigheid en nostalgie, maar getuige de meedeinende bovenlijven en dansende voeten valt ook het nieuwe repertoire in de smaak.
HET OORDEEL
Wie mij als tienjarige had verteld dat ik ruim 25 jaar later in Tilburg naar Neneh Cherry zou staan luisteren, had ik voor gek verklaard. Spijt hoeven we vanavond echter niet te hebben van onze gang naar de Muzentuin: Neneh Cherry zet een uiterst strakke, dansbare show neer.