Band, podium, zondag 20 september 2015
Incubate 2015: Cocaine Piss is ruig en verontrustend
Frontvrouw neemt Hall of Fame mee in een emotionele achtbaan
Cocaine Piss barst van de energie, zo veel dat het publiek overweldigd wordt door de bipolaire stemmingswisselingen van de zangeres, hoewel ze nauwelijks een zangeres te noemen is; er wordt meer gegild dan gezongen en na het optreden van amper een kwartier denk je: ‘What the fuck heb ik nou eigenlijk gezien?’.
HET CONCERT
DE ACT
De Luikse band wordt geschaard onder het genre queerpunk. Met korte, energieke nummers en haast onverstaanbare, geschreeuwde tekst gooit Cocaine Piss alle vuiligheid recht in je gezicht. Met wijd opengesperde ogen en een openhangende mond is frontvrouw Aurélie wild, fel, en stiekem ook een beetje angstaanjagend. Waar ze over zingt is niet altijd even duidelijk, maar ogenschijnlijk maakt het haar heel kwaad. De stemming slaat om als ze een clownesk blij gezicht trekt en het publiek wordt meteen vrolijk van haar ontwapenende glimlach.
HET NUMMER
De frontvrouw van Cocaine Piss zwiept haar armen zo wild in de rondte dat het een wonder is dat ze nog niet is opgestegen. En met diezelfde wilde armgebaren illustreert ze de tekst. Heel praktisch, aangezien die moeilijk te ontcijferen is tussen al haar gegil. Zo ook tijdens het nummer ‘Teapot’, waar ze met haar armen een theepot uitbeeldt.
HET MOMENT
Dit is niet het enige moment waarop ik me afvraag of deze dame wel alles op een rijtje heeft. Tijdens ‘Haute Couture’, waarbij de zangpartij als een woedeaanval van een driejarige klinkt, wordt er niet alleen in de microfoon geschreeuwd, maar ook in het oor van de kleinste vrouw die ze in deze zaal konden vinden. Ze staat haar mannetje en verroert geen vin, wel kijkt ze ongemakkelijk om zich heen. Misschien is Cocaine Piss jaloers op haar outfit en is dit hun manier om hun ongenoegen te tonen.
OOK OPMERKELIJK
Het optreden komt al binnen vijftien minuten aan zijn einde. Als de laatste tonen wegebben, rent de frontvrouw nog één keer het publiek in, neemt een aanloop, en met een duikvlucht belandt ze op de grond waar ze roerloos blijft liggen. Bezorgd en gealarmeerd kijkt de Hall of Fame toe, maar als blijkt dat de rest van de band dit de normaalste zaak van de wereld vindt, gaat de stilte over op applaus.
HET PUBLIEK
Voor zo’n ruige, energieke punkband is het publiek verrassend tam. Men slaat het bizarre schouwspel dat zich op het podium en in de zaal voltrekt, geleid door de expressieve zangeres, kalm gade. Twee mannen proberen een moshpit te beginnen, maar niemand lijkt geïnteresseerd. Zelfs wanneer de frontvrouw het publiek aanmoedigt: ‘Shake that butty’ blijft het overgrote deel van de toeschouwers stilstaan.
HET OORDEEL
Obscuur, grofgebekt , en luid zijn deze Luikenaren. Het had een ruig feest kunnen worden met moshpits en de ene crowdsurfer na de andere. Jammer genoeg ontbreekt het in de zaal aan enthousiasme. Aan Cocaine Piss ligt het niet, dus hopelijk komen ze terug naar Tilburg als het publiek wél puf heeft. Gewaardeerd worden ze zeker, want buiten bizar, zijn ze vermakelijk en verrassend goed.