Badly Drawn Boy, MIDI, zaterdag 19 september 2015
Incubate 2015: Stuntelende Badly Drawn Boy krijgt het toch voor elkaar
Return to form van innemende Mancunian
Hoe krijgt Incubate het toch voor elkaar om van die vergeten helden op het programma te krijgen? Eerder in de week al Adam Green, zij het als last-minute vervanger van Kimya Dawson en nu dus Badly Drawn Boy. De Brit met zijn grillige live-reputatie heeft al in geen vijf jaar geen album uitgebracht, met uitzondering van een soundtrack. Maar er zit nieuw werk aan te komen en sinds kort treedt Damon Gough weer op. Goed? Jazeker, als je door de stunteligheid heen kan kijken.
HET CONCERT
DE ACT
Tragiek is altijd al een wezenlijk onderdeel geweest van het hele hebben en houden van Mancunian Damon Gough, ook wel bekend als Badly Drawn Boy. Met zijn debuutalbum Hour Of Bewilderbeast grijpt hij in 2000 de felbegeerde Mercury Award voor de neus van Coldplay (!), maar in plaats van een zegetocht blijkt de betheemutste man niet bestand te zijn tegen de roem en worden zijn optredens meer berucht vanwege zijn grillen, mede ingegeven door depressies.
Zijn haat-liefde verhouding met Bewilderbeast heeft Gough er niet van weerhouden om sinds kort na lange tijd ermee op te treden, deels met het oog op nieuw materiaal wat eraan zit te komen. Voor Incubate wordt aanvankelijk aangekondigd dat hij ook hier zijn debuutplaat integraal gaat uitvoeren, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Oei. Tweede verrassing: geen band om hem heen. De Brit, grijzer en iets dikker dan je van hem gewend bent, moet het alleen doen.
HET NUMMER
En dat gebrek van een band voel je al gelijk bij opener 'The Shining', tevens opener van Bewilderbeast. Een van de mooiste nummers die Gough ooit heeft geschreven, maar waarin de hoofdrol is weggelegd voor de hoorn. Ontdaan van alles, blijft alleen het gitaarspel en de stem van de songwriter over. Puik? Absoluut. Gough is fantastisch bij stem, het geluid is kraakhelder, zijn getokkel subtiel en toch indrukwekkend.
Maar de tragiek is halverwege tastbaar als hij zijn akoestische gitaar inruilt voor een elektrische en 'Born In The UK' inzet, één van zijn 'recentere' platen uit 2006. Het is verdomd jammer om te constateren dat het niveau van Bewilderbeast daarna alleen nog maar is gehaald bij Badly Drawn Boy's soundtrack van 'About A Boy' met single 'Something To Talk About' en halverwege het optreden 'Once Around The Block', waarbij het publiek een licht gejuich laat horen en de weg naar voren opeens wel weet te vinden. Schandalig eigenlijk, want bij setafsluiter 'Silent Sigh' met Gough op de piano verrijst de kippevel nog wel het meest.
HET MOMENT
Zo, dat is even slikken: "A few weeks ago my manager has lost his battle with cancer. He's been my manager since 1998, so Jazz, this one's for you." Gough zet 'Golden Cage' in, een obscure B-kant, maar oh zo mooi. Een ontzettend gevoelige ballad in mineur, maar met goedgeplaatste positieve noten. De Engelsman zit achter de piano en zingt teksten als 'We could find a thousand ways/To have the summers we never had.' Als je dan geen zin krijgt om die koddige vent een knuffel te geven, heb je geen hart.
OOK OPMERKELIJK
Maar ondanks dit zware moment tegen het einde, is het optreden doorspekt met een onbeholpenheid die zeer aandoenlijk zijn. Het begint al met droge opmerkingen als "these songs are older than myself", geklooi met een loopstation die Gough pas sinds kort gebruikt en een bekentenis: "I'm kinda weirdly enjoying himself". Maar het opmerkelijkste is nog wel bij 'Once Around The Block' als de Mancunian even zichzelf helemaal verliest in een geïmproviseerde solo en meerdere noten al dan niet onbewust verkeerd speelt. Hij verplaatst zich naar de piano en weet ondersteboven alsnog een paar goed geplaatste akkoorden te spelen. Een knappe prestatie zoals iedere toetsenist je kan vertellen.
HET PUBLIEK
Lijkt alleen maar te zijn gekomen voor een handjevol nummers en een algemeen gevoel van 'ik-kan-zeggen-dat-ik-er-ben-geweest' hangt er te zwaar. Dat blijkt wel uit de vele telefoontjes die in de lucht worden gehouden voor foto's. Wat begint met een man of tweehonderd, verzand al snel in een 'gezellig' uitje waarbij niet alleen tussen, maar ook tijdens de nummers het geroezemoes hoorbaar is. Nog ver voor Unknown Mortal Orchestra moet beginnen, is de MIDI al stevig uitgedunt. Het doet Gough niets, die heeft het prima naar zijn zin en schroomt niet korte praatjes te houden met een paar aanwezigen.
HET OORDEEL
Alles lijkt erop dat MIDI getuige is van een turning point in het leven van Gough. Hij is genoodzaakt een nieuwe manager te vinden (of misschien heeft hij die al) en hij belooft plechtig nieuwe muziek te gaan schrijven zodra deze tour erop zit. Het plezier is terug; dat zie je aan zijn brede grijns tussen de nummers door en waar hij vaker met nummers de mist in gaat, zou hij in het verleden het opgeven en doorgaan met het volgende nummer. Niet hier; Gough pakt de draad gewoon weer op en speelt nummers van zijn debuutplaat niet omdat het moet, maar omdat het mag. Laten we hopen dat diezelfde vrijheid te horen is in een nieuw album.