Landgenoot Daniel Norgren opent voor Kristian. Midden op het podium zit hij, omringd door een aantal versterkers en zijn contrabassist, zelf op een stoeltje achter een drumstel én met een gitaar in zijn handen. De mannen spelen een heel fijn potje blues en het publiek geeft na ieder nummer een luid applaus. Het doet ergens een beetje denken aan Seasick Steve (petje, gitaartje), maar de muziek is wat minder rauw en de persoon zelf is wat minder oud. Het is duidelijk aan het publiek te merken dat ze zich vermaakt.
Dan wordt het podium klaargemaakt voor de hoofdact. Echter worden enkel de instrumenten van het voorprogramma vervangen door één stoel en één gitaar, that’s it. Na een klein halfuurtje wachten komt The Tallest Man het podium op gelopen. Hij wordt verwelkomd door een enthousiast juichende menigte. Kristian gaat even aan de rand van het podium staan om het publiek zwijgend te begroeten. Het applaus lijkt maar niet op te houden, tot Kristian met een simpel gebaar, namelijk door een vinger op zijn mond te leggen, alle mensen muisstil weet te krijgen en zet ‘’King of Spain’’ in.
Er wordt veel van gitaar gewisseld door de Zweedse jongeman, van akoestisch naar elektrisch en weer terug. De roadie is vrijwel de enige persoon die naast Kristian het podium betreedt. Zelden heeft er tijdens een concert in 013 zo weinig op het podium van de grote zaal gestaan, maar Kristian maakt gebruik van alle ruimte. Het is vermakelijk om te kijken naar de charmante en ietwat vreemde bewegingen die deze lange man tijdens het spelen maakt. Hij weet in zijn eentje een boeiend schouwspel neer te zetten.
Na ieder nummer bedankt Kristian het publiek voor het luisteren, een zichtbaar welgemeende opmerking. Hij geniet er enorm van om op het podium te staan en zijn liedjes ten gehore te brengen. Het is mooi om te zien dat Kristian veel emoties legt in zijn spel en zang, op deze manier krijg hij zelfs in de grote zaal een warme, intieme sfeer (goed voorbeeld hiervan is ‘’Love Is All’’). Dat is erg knap, aangezien hij niet gewend is om in ‘such big venues like these’ te spelen. Door de intieme sfeer wordt er ook nauwelijks meegezongen met de nummers, hier en daar wordt er voorzichtig een poging gewaagd. Toch zijn de meesten muisstil en staat iedereen vooral vol bewondering te kijken naar The Tallest Man on Earth.
Nogmaals laat Kristian ons weten dat hij extreem dankbaar is dat we de tijd nemen om naar zijn muziek te luisteren. Hij kondigt aan een tijdje weg te zijn, een mededeling waarop met een droevig ‘ahhhh’ wordt gereageerd.Hij stelt de zaal gerust door te zeggen dat hij in de tussentijd louter goede dingen zal doen. Door avonden als deze wil hij meer muziek schrijven en die taak kunnen we met een gerust hart aan hem overlaten. Bij het laatste nummer van het toegift komt, voor de meesten geheel onverwacht, zijn vrouw Amanda Hollingby Matsson het podium opgelopen. Samen met haar speelt Kristian nog één laatste nummer: een cover van Graceland van Paul Simon. Een mooie afsluiting van een hele mooi folkavondje.