Ergens tegen de klok van tien nemen de dame en heren op verzoek van organisator William van der Voort de instrumenten op voor een uitgebreide psychedelische jam, die begint met een op de knieën vocaliserende Deej Dhariwal en exotische fluitklanken van Charlie Romijn, tegen een achtergrond van langzaam aanzwellende feedback. Vervolgens beginnen ze daarover getweeën een gitaartapijt te weven, met steeds krachtiger ondersteuning van drummer Guy Metcalfe, totdat het stuk tenslotte explodeert en plaatsmaakt voor het meeslepende ‘Ghost Mountain You And Me’, het ‘titelnummer’ van hun vorige maand uitgekomen album ‘Ghost Mountain’. Daarmee is de toon gezet voor een afwisselende performance, waarin postrock, shoegaze (of eerder footgaze, aangezien Dhariwal en Romijn geen schoeisel dragen) en noise samenvloeien tot een veelzijdig, maar organisch klinkend geestverruimend geheel. De complexe interactie tussen de beide gitaren is daarbij vaak geluidsbepalend, terwijl de drums zorgen voor een voortdurend verschuivende, maar altijd enerverende basis. Als de band het uiteindelijk voor gezien houdt en schrijver dezes met vertrouwd ruisende oren achterblijft, rept zijn broer van de paradoxale gewaarwording dat je na afloop van een concert als dit ondanks het doorstane luide volume steevast de indruk hebt beter te kunnen horen. Een overtuigender bewijs van het succes van een uitvoering is eigenlijk niet te geven.