Voordat de sympathieke hoofdgast van vanavond het podium betreedt, mag het trio Godsticks echter nog even fel van leer trekken. Deze mannen uit Wales zetten de toon met een complex progressief brouwsel van drums, bas en vooral veel gitaar, waardoorheen voor de afwisseling regelmatig toetsen en vocalen worden gestrooid. Aan de arrangementen van de stukken is duidelijk veel aandacht besteed, waardoor de band vaak met ongewone klankcombinaties op de proppen komt. Met een ambitieuze cover van ‘Echidna’s Arf’ van Frank Zappa bevordert de groep terloops de thematische eenheid van de avond, die immers in het teken staat van een gitaaralumnus van deze grootmeester. Dat vergt overigens wel het maximum van de toch bepaald niet geringe capaciteiten van het driemanschap, waarna men ongetwijfeld opgelucht afsluit met wat energiek eigen werk. Net zoals later op de avond zit de techniek soms wat tegen tijdens dit concert (zo blijkt een baswissel op een gegeven moment noodzakelijk), maar desondanks vormt het een mooie en passende start van deze bijeenkomst.
Mike Keneally Band rockt ezelsballen in Paradox
Godsticks betoont zich uitstekend voorprogramma
Niemand minder dan presentator Co de Kloet was afgelopen woensdagavond met NTR Radio uitgerukt om de terugkeer van Mike Keneally in Paradox live op band vast te leggen. Hij had geen betere avond kunnen treffen, want hoewel de techniek af en toe een beetje tegensputterde, bleken de man met de groene gitaar en zijn muzikale kompanen in rockende topvorm.
GODSTICKS
KOH-I-NOOR SAXOFOONKWARTET
Vervolgens gaat Keneally nog niet onmiddellijk zelf aan de slag, hoewel zijn geest al wel door de ruimte waart. De Kloet blijkt hem namelijk jaren geleden gevraagd te hebben een compositie voor saxofoons te schrijven, en het bijzondere resultaat (dat naar de al even bijzondere naam ‘Metrolinofenagea’ blijkt te luisteren) beleeft vandaag met dank aan het Koh-I-Noor saxofoonkwartet zijn wereldpremière. Zoals de trotse schepper na afloop opmerkt, houdt de radiomaker ervan om muzikanten buiten hun ‘comfort zone’ te laten opereren, en hoewel je Keneally inderdaad niet snel uit zichzelf voor deze instrumentcombinatie ziet componeren, klinkt het stuk verrassend boeiend en coherent - een verdienste die natuurlijk ook op het conto van het uitstekend onderlegde kwartet komt. Een uniek tussenspel.
MIKE KENEALLY BAND
Uiteindelijk is het dan echter toch tijd voor de hoofdact om het podium onveilig te gaan maken. De immer ontspannen ogende en zeer alledaags geklede frontman heeft aanvankelijk nog wat problemen met de versterking van zijn instrument, maar nadat de Godsticks gitarist te hulp is geschoten, gaat het virtuoze viertal gezwind van start. Het verschil in houding met het voorprogramma springt meteen in het oog: waar de Britten zichtbaar tot het uiterste geconcentreerd musiceren, lijkt bij de Amerikanen alles welhaast als vanzelf te gaan. Soms schijnt de band zelfs zo op zijn gemak dat het een ogenblikje duurt voor men tot een gezamenlijke inzet van een nummer komt – maar als dat eenmaal het geval is, gaat men ook direct goed los.
Het meest opvallende aan dit combo is namelijk hoe enthousiast en spontaan het ondanks de meestal behoorlijk ingewikkelde nummers rockt. Weliswaar wordt de recente samenwerking van Keneally met XTC's Andy Partridge weerspiegeld in verscheidene meer ingetogen en sfeervolle momenten tijdens dit concert (waarbij de vriendelijke Amerikaan wel eens naar de toetsen reikt), hij laat de snaren van zijn groene gitaar doorgaans bepaald niet roesten en spaart zijn stem ook niet. De andere muzikanten doen wat dat betreft niet voor hem onder: wanneer het optreden zijn climax nadert, krijg je ondanks de stilistische diversiteit zelfs bijna de indruk naar een buitengewoon geavanceerde hardrockband te luisteren. Dat het publiek na afloop als één man oprijst om een toegift af te dwingen, zegt genoeg over het succes van deze aanpak. Een verdomd enerverende samenkomst kortom, maar niet getreurd als je er niet bij was: dankzij de opnamen van de NTR kun je er over enkele maanden ook elders van genieten.