Onze slaapplek in Londen is in het huis van Michaël, de zanger van Guild of Stags, en zijn vrouw Joanna. Twee mensen die te lief zijn voor de wereld; ze slapen zelf in een hotel zodat wij met z’n allen in hun huis kunnen. Heel tof. Dat de verwarming het niet deed heeft alleen Estelle gemerkt blijkt de volgende ochtend. De vroege wekker is echter een genot voor iedereen. We hebben zo’n 5 uur om onze boot naar Ierland te halen. Op zich tijd zat, maar door wat getreuzel wordt het opeens een race tegen de klok.
Net wel, net niet
Voor dit soort momenten heb je een Bob. Met alle overtuiging die hij heeft zijn we naar de andere kant van Engeland geknald. Geen tijd voor twijfels, gewoon gaan. Het gaspedaal komt 4,5 uur niet meer omhoog, op een korte vluchtstrook plaspauze voor Bob na. De boot missen is geen optie. Go, go, go!
Van een lekker lentezonnetje in het binnenland slaat het weer aan de kust opeens om naar grauw en mistig, eindelijk Engeland zoals we het hadden verwacht. De plaatsnamen worden steeds waziger en ons humeur steeds beter. Wat wil je met illustere dorpjes als Caergybi, Porthaethwhy en Pnllgwyngyll. Eindelijk is het dan zo ver, ‘Holyhead’ verschijnt op de bordjes en we zijn nog op tijd ook. In no-time staan we op de boot en kunnen we drie uur genieten van de overtocht. Een heerlijk zonnetje op het dek, zachte banken om te chillen en een eerste Guinness om het Ierse gevoel te pakken te krijgen.
Home sweet home
Vol frisse moed rijden we drie uur later ‘ons’ eiland op, de cottage ligt nog maar en half uurtje rijden van ons vandaan. Althans, dat denken we dan. Bij het verlaten van de haven missen we een afslag en geeft Bob een gigantische slinger aan het stuur om met een prachtige U-turn de tolweg te vermijden. De boze vrachtwagenchauffeur achter ons mist de bus onder luid getoeter maar net. Hallo Ierland, hier zijn The Jacks. Het verkeer in Dublin heeft helaas een zoete wraak voor ons in petto. Het half uurtje rijden wordt twee uur file in de stad. Dat geeft ons wel ruim de tijd om mensen te kijken, de bus uit te springen, een slokje whiskey te drinken en kapot te gaan van de honger.
De heuvels van Zuid-Dublin zijn best donker, dus het huisje vinden valt een beetje tegen. Na flink wat speurwerk openbaart zich dan eindelijk onze homebase voor de komende tijd. Redelijk moe en stinkend stappen we uit de bus. Nog geen kwartier later arriveren onze Ierse vrienden Tara, Luke, Samara en Carl. Een deel van de studenten die DNA on Tour Ireland mogelijk maken. Onder het genot van een biertje en een kopje thee voor de Ieren wordt het tourbook doorgenomen. De agenda van de band is propvol, van verveling gaat niemand last hebben. Nice.
Snel nog een laat bezoek aan de supermarkt. Eindelijk eten en verjaardagsmateriaal voor Dani. Ondertussen leren we van onze nieuwe vrienden wat meer over Ierland en wordt het steeds gezelliger. Het ophangen van de slingers zorgt nog voor een klein brandje, gelukkig zonder onherstelbare gevolgen. Het afscheid van de tienerjaren van Dani wordt gevierd met champagne, taart, cadeaus, zang en dans. Morgen het eerste optreden op Ierse grond, dit belooft een daverend avontuur te gaan worden.