Zonnige zondagavond verstoord door afgrondelijke klanken

Vrienden van de duisternis scholen samen in Tilburgs metalcafé

Maarten de Waal ,

Terwijl heel Nederland zich verheugt in de uitbundige aanwezigheid van de zon en niet weet hoe snel het zich naar verkoelende oorden bij water & bos moet spoeden, begeven enkele sinistere types omhuld door hitte-absorberende zwarte kledingstukken zich naar een geheime locatie aan de Stationsstraat. De Little Devil heet de plaats van samenkomst, waar vanaf klokke half acht vanuit een verscholen achterzaaltje gedempte diepe klanken de straat opsijpelen, resulterend in vele verschrikte vogeltjes en verontruste voorbijgangers...

THE FIFTH ALLIANCE

Eerstverantwoordelijke voor de verbreking van de zondagsrust is het uit Breda afkomstige The Fifth Alliance, dat het op dit tijdstip nog schaars aanwezige publiek in een opmerkelijk frisse zaal trakteert op een portie verwoestende (post-)hardcore met doominvloeden. De met vele tatoeages versierde frontvrouw brult haar longen uit haar lijf, en ook de haar begeleidende kerels geven er blijk van te beschikken over de nodige frustraties om te ventileren. Een dergelijk enthousiasme zet de meest beweeglijke(n) onder de toehoorders al snel aan tot instemmend geheupwieg, en blijkens het hartelijke dankwoord van het brullende boegbeeld en de pretoogjes van de bassist weet de band dit op waarde te schatten. Dat het publiek te timide is om haar applaus vergezeld te doen gaan van handkusjes en/of huwelijksaanzoeken, zij de aanwezigen vergeven.

GGU:LL

En dan is het alweer tijd voor onze lokale vrienden met de waarschijnlijk opzettelijk weinig sexy aandoende bandnaam Ggu:ll. Leden van het eerste uur Gert-Jan Kerremans en William van der Voort hebben we in een grijs verleden nog ooit in de weer gezien als noiseact, in welke hoedanigheid ze aan allerlei op zolder gevonden rommel klanken trachtten te ontlokken, maar deze speelse muzikale kindertijd heeft men alweer de nodige jaren achter zich gelaten, en na een duo-gitaar tussenfase is men tegenwoordig met de toevoeging van een bassist en een drummer in volledig conventioneel bandvaarwater terechtgekomen. De conventionele liedstructuur laten ze echter nog steeds voor wat die is – in plaats daarvan schotelt men ons een aaneengesloten hecht doorgecomponeerde muzikale trip voor, vol duistere aan black metal en doom refererende passages, maar ook de lichtere postrocktoets ontbreekt niet (de setlist deelt deze massieve brok op in stukken met hilarisch aandoende titels als ´tokkel´, ´snelle´ en ´laatste´). Deze reis naar de meest duistere regionen van ons bewustzijn wordt helaas even onderbroken door wat materiaalpech, maar de band vangt dit goed op en al gauw koersen we weer in volle vaart verder naar de afgrond. Meeslepend.

MOUTH OF THE ARCHITECT

Uiteindelijk is het aan de indrukwekkend bebaarde Amerikanen van Mouth Of The Architect om aan deze avond op de valreep een internationaal tintje mee te geven. Het is een veel voorkomend fenomeen bij clubshows, dat de hoofdact haar plaats op de bill stipuleert door het volume een tandje hoger te schakelen, maar wat onze transatlantische vrienden op dit vlak presteren gaat ons toch wat te ver, en is uiteindelijk ook niet echt dienstig aan de muziek – bij het volume dat men hier hanteert, dreigt alle muzikale input te verworden tot een overstuurde brei. En dat is jammer, want Mouth Of The Architect is veruit de meest melodie-georiënteerde act van vanavond. Gelukkig wennen onze oren op een gegeven moment aan het geweld, en lukt het ons boven de lawineachtige roffels van de drummer ook de bij vlagen dromerige postrockmelodieën te onderscheiden, en wat van de cleane zang mee te krijgen. Een misschien wat al te luid einde van de avond, die niettemin zonder meer als ´geslaagd´ de boeken in kan.