De eerste band van de avond is echter het ons volledig onbekende Morvigor. Uit de tongval van de heren kunnen we opmaken dat ze uit meer noordelijk gelegen streken afkomstig zijn, maar meer informatie over achtergrond en herkomst moeten we u schuldig blijven, want hun site is op dit moment onbereikbaar – wel is men zo sympathiek geweest je vanaf daar door te leiden naar een drankganzenbordspel van eigen makelij, wat eigenlijk meteen een goede indicatie geeft van het black metal vaatje waar deze nog vrij jonge groep uit tapt: Het is black metal van het ‘gezellig-samen-drinken-en-meedeinen’-soort, inclusief sterk aan volksmuziek refererende melodielijntjes. Op de LD-site stonden bands als In Flames en Dark Tranquillity genoemd als inspiratiebronnen, en hoewel de gothenburgsound zeker hier en daar haar sporen heeft nagelaten, bleek de vrees van uw recensent voor een al te grote popsensibiliteit onterecht. Welnee, Morvigor bestaat uit prima onderlegde black metal minstrelen die stuk voor stuk hun mannetje staan op hun instrument, maar opvallend genoeg is het vooral het spel van de basgitarist dat een extra pluim verdiend (normaal gesproken toch niet zeer prominent aanwezig bij dit soort muziek). Met een vriendelijk blond beest als frontman heeft deze band haar zaakjes prima voor elkaar, maar helaas blijft de publieksrespons gedurende het hele optreden nagenoeg uit. Is er nog niet genoeg drank ingegaan? Maakt onbekend onbemind? Waarschijnlijk een combinatie van deze factoren, maar Morvigor kan terugkijken op een prima en professioneel gebrachte set.
Little Devil opent ongeluksjaar met gevarieerde black metal avond
Duistere klanken inspireren velen tot nekspieroefeningen
Volgens de kalender is het op dit moment al hartje Winter, maar het miezerige weer buiten doet toch echt meer aan de Herfst denken. En laat dat nu net de naam zijn van de hoofdact die deze vrijdagavond in de Little Devil haar opwachting maakt. Fenris kon er helaas niet bij zijn, maar de leeggevallen plek wordt waardig opgevuld door Misanthropia, vermaard in Tilburg en omgeving (en misschien ook wel ver daarbuiten). Al met al genoeg reden om de motregen die met bakken uit de hemel valt te trotseren, om ons een avond onder te dompelen in stemmig naargeestige sferen…
MORVIGOR
MISANTHROPIA
Dan is het de beurt aan de invallers van vandaag: Misanthropia. Dat deze band connecties heeft in het Tilburgse, blijkt zowel uit de geheel volgelopen zaal als uit de veel uitgewisselde tekenen van herkenning tussen mensen op en voor het podium. Zoiets komt de stemming natuurlijk sowieso al ten goede, maar ook zonder dit ‘thuisvoordeel’ blijft de melodieuze black metal van deze vrienden prima overeind. Anders dan bij de vorige band is dit geen duister metaal van het ‘drinkebroertjes’-soort; de sfeer is eerder statig en duister, en roept beelden op van een overweldigende natuur: inhumaan, en vanuit mensenperspectief ziek en pervers schijnend, maar toch de bron van alle leven en dieper geworteld dan alle mensencultuur. De chaos van de nacht met al haar demonen die door deze klanken wordt opgeroepen gaat vooraf aan de orde van de dag en maakt deze pas mogelijk – de muziek appelleert, kortom, aan wat men wel het ‘oergevoel’ noemt. De klanken stromen als een schier onontwarbare kluwen uit de boxen, wat een oersoepgeluid creëert dat zeer goed past bij de sfeer die men wil neerzetten. Klein minpuntje is het feit dat de toetsen altijd een zwakke schakel zijn in dit geheel. Kijk, wij zijn niet zo bekrompen dat we vinden dat toetsen niet thuishoren in trve black metal (wat dat ook moge zijn) – op de plaat dragen ze juist vaak bij aan een subtiel-zieke sfeer, maar op een of andere manier blijven ze er in het livegeluid altijd een beetje los bijhangen, ze lossen zich niet soepel op in het totale oergeweld. De oplossing daarvoor vindt men meestal, en zo ook hier, in het bijna wegdraaien van de toetsenist, die dan op enkele cruciale punten nog wel op de voorgrond mag treden, maar dat is natuurlijk niet ideaal. Niettemin een prima optreden, wat ons betreft zelfs het meest geslaagde van de avond, dat al vele aanwezigen tot wat hoofdgymnastiek weet aan te zetten.
HERFST
Het hoogtepunt zal voor de meeste aanwezigen echter, zoals het hoort, aan het einde hebben gezeten, met het optreden van de zuiderburen van Herfst. Zij noemen hun muziek zelf ‘Nekromantic metal’, en hee, als zij dat graag zo noemen, wie zijn wij dan om er een ander label op te plakken? Waar het echter op neer komt, is dat deze lieden een basis van death metal overgieten met een saus donkerromantische black. Voor ons werkt deze combinatie nooit zo goed, wij vinden het strakke spel dat zo’n hybride oplevert wat detoneren met de chaotisch-romantische black metal vibe, maar gelukkig zijn we niet te engdenkend om te kunnen oppikken dat deze band technisch zeker het meest onderlegd is deze avond. De gitaarsoli zijn uitstekend en ook de drummer hakt er feilloos op los, en het mag dan ook geen verbazing wekken dat voor ons al gauw een muur van zwiepende haardossen ontstaat. En zo werd het nog reuze gezellig in de knusse Little Devil, waar deze gedenkwaardige vrijdagavond overtuigend werd bewezen dat men geen enkele taalgrens over hoeft voor een portie jolijt ende vermaeck van het duistere soort.