Anneke van Giersbergen verzorgt knusse nieuwjaarsbijeenkomst in Extase

Illustere zangeres pendelt tussen covers en eigen werk in twee afwisselende solosets

Wouter de Waal ,

Sneeuw en kou vormden duidelijk geen onoverkomelijke hindernissen voor het talrijke publiek dat zich afgelopen dinsdag in de achterzaal van rockcafé Extase verzameld had voor het eerste optreden van Anneke van Giersbergen in het nieuwe jaar. Haar stem bezat trouwens op zichzelf al genoeg warmte om eventueel van buiten meegenomen ijs te doen smelten, waardoor het heel eenvoudig was haar alle foutjes in de uitvoering te vergeven.

De reeds rond de klok van acht goedgevulde zaal moet nog even geduld betrachten voor Van Giersbergen de planken betreedt, maar hetzelfde geldt voor de artieste zelf, die bij opkomst meteen vraagt of we wel weten hoe koud het backstage is. Derhalve begint ze al snel aan haar lichtelijk ontstemde gitaar te frunniken, die ze echter niet geheel naar bevrediging gestemd krijgt, hoewel niemand zich gestoord zal hebben aan haar interpretaties van The Gatherings ‘My Electricity’ en eigen werk. Het blijkt de opmaat naar twee sets gevuld met dit soort kleinere en grotere strubbelingen: zo vergeet de zangeres af en toe een stukje tekst of zet ze verkeerd in, waardoor ze zich verschillende keren genoopt voelt een nummer opnieuw te beginnen. Misschien moet ze nog wat wennen aan de voor haar ongewone setting van een onbegeleide performance of maakt de vertrouwde Brabantse omgeving haar juist lichtelijk nonchalant, maar haar ontspannen en humoristische presentatie zorgt er hoe dan ook voor dat je nooit een ongemakkelijk gevoel krijgt bij het concert. Integendeel, al haar misstapjes hebben iets aandoenlijks en bevorderen de intimiteit van het geheel, alsof je naar een try-out voor een nieuwe show zit te kijken. Daar komt nog bij dat als alles op zijn plek valt, het effect vaak betoverend is. Vooral het overdubben van haar eigen stem is een prachtvondst, die steevast een indrukwekkend virtueel koor oplevert.

Opvallend is ook de keuze van het liedmateriaal: niet alleen speelt ze een aantal stukken van The Gathering (bijvoorbeeld ‘Locked Away’) en haar soloalbums (‘Circles’, ‘Yalin’), ze waagt zich bovendien aan heel wat onderling zeer uiteenlopende covers. Zo worden de aanwezigen getrakteerd op eigenzinnige klassiekers als ‘Songbird’ van Fleetwood Mac en Simply Reds ‘Holding Back The Years’, maar tevens op typisch jaren tachtig materiaal van Frankie Goes To Hollywood en Cyndi Lauper. Het meest verrassend is echter misschien nog wel een vertolking van Gerard van Maasakkers’ ‘Cis Verdonk’, een lied over een dorpsgek(kin) dat Anneke sinds haar prille jeugd ontroert, terwijl ze ook niet terugschrikt voor het uitvoeren van ‘Herfst’ uit de kindervoorstelling ‘De Beer Die Geen Beer Was’. Een waar allegaartje dus, dat met hulp van veel vrolijke verbindingspraatjes en de steun van een stevige hoeveelheid kamillethee toch tot een min of meer coherent geheel wordt. Of eigenlijk twee gehelen, onderbroken door een pauze waarin de zangeres haar glittermuts verliest om vervolgens een nog persoonlijker toon aan te slaan dan daarvoor. Zou Anneke van Giersbergen zich dan misschien aan het ontpoppen zijn tot schrijfster en vertolkster van bekentenisliedjes? De afsluitende Dolly Parton meezingcover ‘Jolene’ past in ieder geval goed in dat beeld. Hoe dan ook een mooie start van het nieuwe jaar.