De vier mannen uit New York verspillen in de stijl die de Amerikaanse stad eigen is weinig tijd met introducties, maar zetten zich zodra ze het podium betreden welhaast direct aan het werk. De sfeer waarin dat gebeurt is vertrouwelijk, wat niet zo heel erg behoeft te verbazen aangezien McCaslin hier vorig seizoen reeds speelde, en ook bassist Tim Lefebvre zeker geen onbekende is op deze plek (hij trad onder andere al verscheidene malen aan met het populaire Rudder). Verder geruggensteund door trommelaar Nate Wood en met Matt Mitchell op de Fender Rhodes gaat de groep vlot, maar relatief kalm van start, hoewel Wood al vrij snel gelegenheid krijgt zich stevig uit te leven op zijn drumstel, en de aan McCaslins vrouw opgedragen ballade ‘Firefly’ het vuur effectief op een andere wijze oppookt. Sowieso dwingt het veel bewondering af hoe soepel dit viertal manoeuvreert tussen energieke en lyrische stukken, waardoor men er uitstekend in slaagt spanning en sfeer te creëren. Bij het naderen van het slot van de eerste set is het dan ook duidelijk dat de band in zijn element is gekomen.

De tweede trapt af met een geïmproviseerde trioperformance van McCaslin, Wood en Lefebvre vanwege technische problemen met de toetsen. Die worden echter alras opgelost door over te schakelen naar de immer op het Paradoxpodium vertoevende vleugel, waarna het kwartet zich met zichtbaar plezier door de resterende nummers heen wentelt. Meer nog dan in de openingsset demonstreert de groep zijn veelzijdigheid middels onder meer een originele cover/bewerking van Boards Of Canada en een soulvolle kruising van Cannonball Adderleys/Joe Zawinuls ‘Mercy, Mercy, Mercy’ met Donny Hathaway. Daarbij komt zowaar altsaxofoniste Tineke Postma – die overigens twee weken hierna met haar eigen kwartet in Paradox is te bezichtigen – nog even als speciale gast om de hoek kijken met een gloedvolle solo. Ook bij de knallende toegift blaast ze haar partijtje mee, maar dan is de koek helaas toch echt op en kan eenieder zich weer met een brede glimlach op het gezicht naar huis begeven, in de vrolijke wetenschap getuige te zijn geweest van een bruisend jazzconcert.