#INCU13: Moon King zegeviert in Cul de Sac

Canadezen rammelen er wellustig en overtuigend op los

Juliën L'Ortye ,

“Yeah, we have some friends playing later on.” “Who?!”, roept iemand op de voorste rij. “Gang of Four and Jef Barbara, you know them?” “Yeah yeah!” Natuurlijk kent de jongeman die bands niet, net zoals waarschijnlijk slechts tien procent van de aanwezigen Moon King zal kennen. En dat is precies de charme van een festival als Incubate: je valt van de ene – al dan niet positieve – verrassing in de andere.

HET CONCERT:
Moon King, Cul de Sac, zaterdag 21 september
 
DE ACT:
Afkomstig uit Toronto, Canada, is het alternatieve dreampop-project van Daniel Benjamin en Maddy Wilde, die beide op energieke wijze zorg dragen voor zowel het gitaarwerk als de vocalen. Gezien hun afkomst is de connectie met landgenoten als Grimes en Austra niet helemaal een verrassing, hoewel Moon King zich middels een even springerig als dromerig gitaargeluid weet te onderscheiden van die twee. Debuutplaat Obsession I verscheen vorige maand en klinkt een beetje als een luchtige en minder zwarte versie van The Raveonettes.
 
HET NUMMER:
Wat een rits goede liedjes zeg. Door de enorme energie die ze op het podium tentoon spreiden, verliest Moon King enigszins de subtiliteit deze op plaat zo onweerstaanbaar maakt, maar anderzijds zorgt het ervoor dat je doodeenvoudig veertig minuten lang geboeid blijft. Tijdens ‘Violence’, een van de meest rockende nummers op het debuut, laat de drummer blijken dat hij een heuse toegevoegde waarde aan de live-opstelling van de band is. Ongenadig hard op die drums vegen en punten scoren.
 
HET MOMENT:
Halverwege het optreden, wanneer er al een nummer in gestart is, heeft Wilde een beetje stennis met haar gitaarpedaal, waarop Benjamin besluit de drummer een halt toe te roepen. Ze verontschuldigen zich, gaan beide op hun hurken bij het pedaal zitten, sleutelen er even aan en beginnen opnieuw. Geen paniek, gewoon rustig blijven. Professionaliteit waaraan veel bands tijdens het festival een puntje aan kunnen zuigen.
 
HET PUBLIEK:
Het lijkt erop dat Moon King vanavond – terecht – veel zieltjes gewonnen heeft. Het applaus na ieder nummer is overtuigend, we zien veel tevreden op en neer bewegende hoofden, her en der een glimlach.
 
HET OORDEEL:
En wat wil je ook, je kan in feite niets anders dan zwichten voor deze Canadezen. Ieder nummer is goed tot uitstekend, de energie waarmee ze de nummers uitvoeren is enorm en hoewel Benjamin zich bij vlagen een breuk schreeuwt, óverschreeuwt hij zich nergens.