HET CONCERT
Grumbling Fur, Paradox, 21 september.
DE ACT
Zoals gezegd wordt er gebruik gemaakt van heel veel effectpedalen en looppedalen, en strijkinstrumenten. Maar hoewel de naam anders doet vermoeden, is het geluid absoluut niet wollig. De elektronische - soms Depeche Mode-achtige - grooves over krautritmes stuwen door de Paradox. Gecombineerd met de tweestemmige vocalen klinkt het geheel als een eerbetoon aan de Britse synthpop van de 80s, maar dan op een volledig andere manier. Ook heeft het duo ruimte ingelast voor atmosferische ambient, met als subject 'de ijscoman van onze oude buurt'.
HET MOMENT
Nog voor de soundcheck is voltooid, zit het publiek al in grote aantallen op de vele stoeltjes in Paradox. Grumbling Fur is dan 'on stage' nog in alle kalmte bezig met het afstellen van de effectpedalen. Kort kijkt Daniel O'Sullivan het publiek in en zegt dan kalmpjes: "Can we put some music on? This is a bit awkward."
HET PUBLIEK
Wat jammer dat de ruimte voor het podium enkel met stoeltjes is ingericht, want er is wel degelijk aanleiding om de heupen los te gooien. Het publiek is wel in grote getale aanwezig en lijkt de show onverdeeld zeer te kunnen waarderen.
HET OORDEEL
Grumbling Fur biedt een inkijkje in wat zomaar de toekomst van de synthpop zou kunnen zijn. Zoals men ooit ook van fastfood naar slowfood, of van Hummer naar hybride ging, zo zou men ook in deze tak van sport terugkunnen naar het ambachtelijke. Geen laptops of synthesizers met honderd presets meer, maar authentieke instrumenten live met effecten vervormen om tot een unieke sound te komen. Briljant gevonden, met zoveel charme uitgevoerd. Een tien met een griffel.