#INCU13: Allie zet Clancy’s meermaals op het verkeerde been

Berlijner lijkt zelf ook niet zo goed te weten welke kant hij op wil

Juliën L'Ortye ,

Het is iets over vieren als de jonge Allie achterin Clancy’s, een Ierse pub, het podium opgewandeld komt. Hij zegt niets, kijkt eens schuchter de zaal in en neemt plaats op zijn krukje. Er klinken wat elektronische geluiden, die het ene moment aan Mario en het andere moment aan Star Trek doen denken, terwijl hij even later slechts gewapend met een akoestische gitaar zingt. Is het besluiteloosheid, of juist een perfecte overweging en combinatie van beide factoren?

HET CONCERT:
Allie, Clancy’s, zaterdag 21 september
 
DE ACT:
De Berlijnse youngster doet alles wat je niet verwacht van iemand met een J Dilla-shirt en een New York Yankees-petje. Met andere woorden: Allie ziet eruit alsof ‘ie ieder moment kan gaan rappen, maar niets blijkt minder waar. Hij opent met een rits elektronische bliepjes en andersoortige geluiden, om die even later weer wat meer naar de achtergrond te draaien en zijn akoestische gitaar de boventoon te laten voeren. Live blijkt Allie een stuk eigenzinniger dan dat je in eerste instantie zou verwachten, helemaal wanneer je afgaat op de uitstekende plaat Uncanny Valley, waar hij zich toch vooral bezighoudt met eigenwijze fluisterfolk.
 
HET NUMMER:
Hoewel veel van Allie’s nummers vanavond niet echt meer te herkennen zijn, voornamelijk door de eerdergenoemde elektronica waarmee hij plots op de proppen komt zetten, valt er zo nu en dan toch nog wel iets uit te halen. ‘Mayo’, bijvoorbeeld, dat zo nu en dan een beetje aan I Am Oak (minus de dynamiek en veelzijdigheid) doet denken en dat een van de meest boeiende nummers van het optreden is.
 
HET MOMENT:
Dat zal dan toch zijn opkomst moeten zijn, die zo onzichtbaar is dat menig aanwezige pas door heeft dat er iemand op het podium staat zodra de eerste noot gespeeld wordt.
 
HET PUBLIEK:
Het is verrassend druk in Clancy’s. Menig aanwezige hangt een beetje over een barkruk heen – het is inmiddels al Incubate dag 6 – en staat Allie een beetje aan te gapen, zonder echt geboeid te kunnen raken, zo lijkt het.
 
HET OORDEEL:
Dat is niet zo verwonderlijk. Want hoewel de Duitser op momenten laat zien over veel potentie te beschikken, is dit optreden toch heel erg richtingloos. Je kan alleen maar een zaal voor je winnen met zulk genre-geswitch als je echt heel, heel goed bent. Sowieso is Allie veel beter wanneer hij het bij zijn gitaar houdt, maar komt dit niet echt over doordat hij niet weet welke kant hij op wil. Een beetje een eigenwijze snotneus, maar wel een met potentie.