#INCU13: Fuck GTA, leve de Nintendo!

Hoe de 8bit-avond in Stage01 de ogen opende

Freek Verhulst ,

Ik ben verwend. Geboren in ’93, bestond mijn jeugd uit driedimensionale games, met muziek van onder meer Moby en Gorillaz. Thuis had ik altijd de nieuwste PlayStation staan, met een scala aan games, waarmee ik uren zoet kon zijn. Wat een stap terug was het, als ik dan bij m’n oom bleef logeren en ik het moest doen met de SuperNintendo op zolder. Ik mocht maar met één cassette spelen, met daarop duizend spelletjes die allemaal pixels zo groot als doperwten hadden. En vooral die onophoudelijke monotone bloepjes en bliepjes die moesten doorgaan voor ‘muziek’. Gek werd ik ervan.

En daar sta ik dan, zo’n twaalf jaar later, in Stage01, te luisteren naar diezelfde bloepjes en bliepjes. De Incubate 8bit-avond, gehost door Eindbaas, is al even onderweg, maar de zaal is nagenoeg leeg. Tja, het heeft ook iets lachwekkends: twee volwassen kerels op het podium, met elk zo’n GameBoy Colour aangesloten op een mengpaneeltje.

Die twee kerels treden op onder de naam ‘Men Of Mega’ en gaan helemaal los op hun eigen achtbitsklanken. En ik moet zeggen: zo door een flinke geluidsinstallatie klinkt het inderdaad allemaal een stuk lekkerder. En zoals Super Mario van level naar level hupst, dendert Men Of Mega van het ene genre naar het andere. House, drum ’n bass, dubstep… Het voelt wel wat vervreemdend hoor, 8-bit dubstep. Heeft Mario te veel paddestoelen gepakt onderweg? Zo klinkt het wel, maar wat een heerlijke bak herrie levert het op. En dat allemaal zonder high-end synths, of een MacBook met een shitload aan samples.
 
De zaal is al een flink stuk voller als Raccoon Kingdom aan de bak mag. Dit collectief ziet de 8bit wat meer als middel dan als doel, getuige de aanwezigheid van live zang bij enkele nummers. Maar de Bolivianen laten de chipbass dreunen en gieren en creëren zo een vuige, spannende mix van electropop en 8bit. Waar ik het ooit allemaal zo monotoon en irritant vond klinken, merk ik nu pas hoe veelzijdig die 8bit-geluidjes kunnen zijn.
 
Tijdens de volgende set van Eindbaas, in aanloop naar afsluiter Monodeer, gaan de voetjes stevig van de vloer. ‘Funky Town’ klinkt nauwelijks anders – misschien zelfs nog wel wat lekkerder – in een Nintendo-jasje. Aan Monodeer om de climax te verzorgen met nog wat meer tempo en volume. En met succes. Ik merk tegen elven dat de 8bit nu definitief aanvoelt als muziek. En dat ik er flink op kan dansen ook.
 
Denkend aan de dagen op zolder bij m’n oom, kom ik die avond thuis, alwaar ik nog even het gloednieuwe GTA V in mijn PlayStation doe. En tot mijn schrik stoor ik me aan Goldfrapp en Goose op de ingame-radiozenders. Ik stoor me aan de graphics. Waar zijn de doperwt-pixels? Waar zijn de bloepjes en bliepjes? Ik leg mijn controller neer en realiseer me wat ik al die jaren over het hoofd heb gezien. Had ik niet ergens in een bureaula nog een oude GameBoy liggen?