Dat de leden van Sleepwater al heel wat jaren met muziek in de weer zijn, kun je al meteen bij binnenkomst opmaken uit de behoorlijk gevorderde gemiddelde leeftijd van het publiek. Het vindt ook onmiskenbaar zijn weerslag in het concert, dat zoals wel vaker bij ervaren artiesten opgedeeld is in twee sets, en wat nog typerender is, welhaast gespeend blijft van uiterlijk vertoon. Hoewel dit ontegenzeggelijk een gitaarband is, hoef je hier bepaald geen flitsende snarensolo’s te verwachten, noch enige andere direct in het oog springende instrumentale acrobatiek. De zang van frontman, liedschrijver en gitarist Ad Opstals klinkt bij tijd en wijle zelfs uitermate dun en fragiel, waarbij hij onwillekeurig Neil Young in herinnering roept. Alles draait bij deze band om het lied en vooral de sfeer die daarin heerst, de individuele performances worden steevast aan dat doel ondergeschikt gemaakt.
Sleepwater kruipt langzaam onder de huid in Extase
Alternatieve countrygroep zet sfeervol melancholisch geluid neer
Met hulp van een aantal speciale gasten op pedal steel, dwarsfluit, toetsen en tamboerijn verzorgden de authentieke gitaarrockers van Sleepwater afgelopen zaterdag een relatief kalme, maar niettemin indringende performance in café Extase, die tenslotte uitmondde in een memorabele climax van drums en snaren.
Om die meestentijds weemoedige, ietwat ongrijpbare sfeer te creëren bedient de groep zich van een opvallend gelaagd geluid, dat ontstaat door de interactie van het ‘kernviertal’ en zijn gitaren, bas, drums en stemmen met verscheidene gastmuzikanten en hun instrumenten: zo zorgen de regelmatig ingebrachte pedal steel klanken voor een lichtelijk mysterieuze countryondertoon, geven de bijdragen van de dwarsfluit het geheel een grotere melodieuze slagkracht en tuigen de meestal kleine, maar significante toevoegingen van toetsen, harmonica en tamboerijn de nummers nog wat verder op. Uiteindelijk zingen de gitaren echter het hoogste lied en de intense samenspraken van deze instrumenten vormen ongetwijfeld de rauwe essentie van de band, zoals ook duidelijk blijkt uit het slot van dit optreden, waarbij de gitaristen tot grote hoogten gestuwd worden door de eindelijk ontketende ritmesectie. Een waar feest voor de geduldige fijnproever.