Voor het zover is, mogen de jonge Duitsers van Predatory Violence het publiek echter even drie kwartiertjes wakker schudden. Dat doen ze met een ouderwetse mix van heavy metal en venijnige thrash, die behoorlijk strak en met veel agressie en overtuiging naar het reeds aanwezige publiek wordt geslingerd. Zowel spel- als showtechnisch zit dit optreden heel gedegen in elkaar, maar het moet gezegd dat het geen bijzonder dankbare taak is te openen voor een live act bij uitstek als Raven, waarbij vergeleken welhaast ieder combo, hoe gedreven ook, gedoemd is enigszins flauw af te steken. Niettemin een heel aardig begin van dit Mario’s Metal Mania bal, dat menig bezoeker tevreden moet stemmen en de dorst naar meer zwaar metaal (en bier natuurlijk) duchtig aanwakkert.
Raven spreidt de illustere vleugels over stampvolle Little Devil
Predatory Violence vormt heel verdienstelijke opwarmer
“Athletic rock”, doopte de groep ooit gekscherend haar eigen variant op het Britse heavy metal geluid – en inderdaad verscheen Raven gitarist Mark Gallagher afgelopen zondag met de arm vol zweetbandjes op het Little Devil podium. Het paste niet alleen uitstekend bij de onmiskenbaar humoristische insteek van de performance, maar bleek bovendien tekenend voor de ongebreidelde energie die de veteranenband na al die jaren nog steeds wist te creëren op deze uitverkochte Mario’s Metal Mania bijeenkomst.
PREDATORY VIOLENCE
RAVEN
In de aanloop naar het concert van Raven loopt de achterzaal werkelijk mudjevol, terwijl de sfeer er met krakers als Anvils ‘Metal On Metal’ uit de boxen steeds beter inkomt. Zodra de drie mannen het podium betreden, is de zaal direct laaiend enthousiast en lijkt het wel of je prompt getransporteerd wordt naar het een of andere Engelse rockkrocht in de hoogtijdagen van de New Wave Of British Heavy Metal. Er mogen sinds die tijd heel wat metalbands zijn bijgekomen die dit trio qua techniek gemakkelijk naar de kroon steken, de pure passie en het spelplezier van deze kerels blijft ongeëvenaard. Het zorgt ervoor dat de muziek ondanks de inmiddels gevorderde leeftijd van dit prettig ranzig ogende gezelschap onverminderd vitaal en spontaan klinkt, een zeldzame kwaliteit die zeker ook samenhangt met het sterke materiaal.
Nummers als ‘Rock Until You Drop’, ‘Take Control’ en ‘All For One’ hebben door hun simpele edoch uitermate effectieve opbouw en hoge meezingfactor wel iets weg van AC/DC, maar er is meer dat dit woeste drietal stempelt tot ware live sensatie. Het gaat bij een optreden van Raven namelijk zeker niet alleen om het sec uitvoeren van een vooraf vastgestelde reeks stukken: zanger/bassist John en snarenplukkende broer Mark Gallagher nemen ook ruim de tijd om het publiek op komische wijze op te zwepen, zowel met woorden als door middel van uitzinnige solo’s op hun respectieve instrumenten. Zo haalt men eigenlijk alles uit de kast om het energiepeil nog verder op te krikken. Uiteindelijk ontaardt dit uitgebreide concert zelfs in een grootse medley waarin fragmenten van klassiekers van Black Sabbath en Judas Priest door het eigen ‘Break The Chain’ worden geweven. Een geweldig slot van een glorieuze terugkeer op Tilburgse bodem, zes jaar nadat Mario de band voor het eerst in 013 neerzette. We kunnen nu al bijna niet wachten op het volgende bezoek.