Als je de band de avond voor het eerst ziet, is het beeld niet bepaald dat wat je zou verwachten. De leden van Back At Seven zien eruit alsof ze zijn weggelopen uit Caro Emerald’s begeleidingsband, maar gelukkig klinken ze absoluut niet zo. Integendeel: Back At Seven is qua sound echt een old-school alternatieve rockband met een post-grunge feel, maar in plaats van frontman met rauwe, getergde stem staat hier een zangeres met een volwassen en soulvol stemgeluid.
De muur van geluid die ze weten neer te zetten, is bijzonder te noemen. Waar de meeste bandjes in de Cul de Sac vaak een beetje knullig overkomen, is de set van Back At Seven bijzonder professioneel. De snerpende, harde gitaren in combinatie met groovy drums en gepassioneerde zang; het plaatje klopt en klinkt geweldig. Vooral 'Conversation II' is een fijne, licht catchy rockplaat waar de gitarist los mag met een scala aan effecten. En zelfs de, zoals ze zelf al aangeven, verplichte cover is een verrassing. Disco-classic 'Let's Dance' van David Bowie wordt compleet omgebouwd tot een beukende, maar nog steeds zeer dansbare rockversie.
Maar over het algemeen is Back At Seven prima band die met deze EP een bijzonder goed debuut te pakken heeft. Voor een eerste plaat hebben ze een sterke eigen sound met de juiste balans tussen hard-rock en soul. Ook de zeer degelijke uitstraling geeft de band net een origineel karakter. Ze zien er misschien uit alsof er elk moment een Adele cover ingezet kan worden, maar bewijzen compleet het tegenoverstelde daarvan te zijn: Een harde, maar vooral ook gepassioneerde act waar Tilburg trots op kan zijn.