#Roadburn 2013: LSD-opa's The Pretty Things nog vol vuur

Zestig-plussers krijgen metalheads aan het glimlachen

Na een vragenrondje op de redactie van 3voor12/Tilburg kan het met redelijke zekerheid worden gezegd: ouder dan gitarist Dick Taylor (70) van The Pretty Things zijn andere muzikanten op dit festival niet geweest. Taylor's leeftijd komt niet als een verrassing aangezien de band al sinds 1963 (!) actief is, maar wie denkt dat de band een belegen revue-act is geworden, komt bedrogen uit. In de woorden van de legendarische filosoof en archeoloog Indiana Jones (inmiddels ook al 70): 'ít's not the years, it's the mileage'.

CONCERT
The Pretty Things, Main Stage, vrijdag 19 april

MUZIEK
Garage rock rechtstreeks uit de flower power-periode. Generatie- en geluidsgenoten van The Who. De band kende in een vorig leven nog Mick Jagger en Keith Richards in de gelederen en heeft door de decennia heen een half bejaardenhuis aan andere leden versleten. Gitarist Dick Taylor en zanger Phil May zijn overgebleven, gitarist Frank Holland - ook van enige jaren gespeend - voegde zich in de jaren 90 erbij en de ritmesectie bestaande uit George Perez op bas en Jack Greenwood en drums zijn oude zielen in jonge lichamen. Een prachtige tegenstelling.

PLUS
Artrose? Reuma? Zuurstoftankje in de coulissen? Niets van dit alles! Deze krasse knarren dwingen bergen van respect af. Taylor soleert net zo soepel als toen hij als 19-jarige in de garage van z'n ouders de buren wakker hield. Zanger May heeft een constante twinkeling in zijn ogen en een dijk van een stem die goed van pas komt bij de meerstemmige koortjes. De nummers klinken bijna vijftig jaar later nog steeds vers en er zijn genoeg hedendaagse bands die met liefde dezelfde nummers hadden willen schrijven. Bij het nummer 'Baron Saturday' mag Taylor het nummer zingen en doet dat nog met de volste overtuiging.

MIN
Bij het nummer 'Journey' moet Holland snel van gitaar wisselen. "He's waiting for permission" grapt May. Bij de eerste snaarberoeringen klinkt de gitaar vals en dat ontgaat de rest van de band ook niet. 

CONCLUSIE
Blije nummers die zelfs bij de dikste metalhead een lach op zijn gezicht tovert en een pot 'swagger' waar menig rapper nog iets van kan leren. Het boeken van The Pretty Things op Roadburn is een gouden zet geweest en als May en Taylor nog ooit in een verzorgingstehuis terecht komen, dan gaan ze nog veel plezier van elkaar beleven...