Dan is het de beurt aan het driekoppige monster. Zoals we inmiddels van het trio gewend zijn, knallen ze vanaf minuut één. Alles is superstrak gespeeld. Alhoewel, strak? Volgens Mario is zijn snaredrum niet strak genoeg, dus moet tijdens Let It Ride hun backlineman opdraven om de snare af te stellen. Goossens speelt gewoon door met de energie die hij immer heeft.
Het publiek slikt intussen alles van de mannen. Als Ruben vraagt om stilte tijdens My Baby’s Got A Gun en dat niet meteen krijgt, zegt hij het volgende: “Dat is toch lastig, een zaal vol stille Nederlanders.” Toch helpt dit trucje wel en een stilte verspreidt zich door de zaal, die – opvallend – een vrij hoge gemiddelde leeftijd heeft. Als Block daarna het refrein erin knalt, is er geen houden meer aan.
Het moment wanneer Triggerfinger het podium afgaat lijkt er zo snel te zijn, dat iedereen eigenlijk een beetje beduusd is. De toegift volgt gelukkig alweer snel met een leuke versie van Without A Sound waarbij Monsieur Paul en Mario zich toeleggen aan het bedienen van een klein trekorgeltje.
Tijdens Commotion wordt een verhoogd podium met drumstel de planken op geschoven waar aan het eind van het nummer Cesar Zuiderwijk plaatsneemt. Waar Mario normaal een eigen drumsolo heeft, is het nu een battle tegen de Golden Earring-drummer. Uiteindelijk begeleiden ze samen de nummers Man Down (van Rihanna) en I Follow Rivers (Lykke Li). Die laatste wordt door de heren gespeeld op een tafel vol glazen.
Het moge duidelijk zijn dat Triggerfinger een onbetwiste topshow kan neerzetten, avond aan avond. Ze vinden het zelfs zo leuk in Tilburg dat ze de avond erna nóg een show gaven in 013; ook al uitverkocht.