Dat Krakauer geen zuivere traditionalist is, kon het publiek in Paradox drie jaar geleden al constateren. Ook vanavond komt hij weer met een bijzonder divers ensemble op de proppen, waarin naast zijn eigen instrument ruimte is voor elektrische gitaar (voor de verandering zowaar eens door een vrouw bespeeld), bas, drums en elektronica. Het geheel heeft dan ook meer het aanzien van een rockband, maar vergis je niet: de frontman kent zijn klassiekers van haver tot gort, maar stelt zich eenvoudigweg niet tevreden met het louter repliceren van het verleden. Gegrepen door klezmeropnames uit de jaren twintig hoort hij eenzelfde felle groove terug in de funk en ziet geen reden om deze zaken niet met elkaar te combineren.

Deze open mentaliteit resulteert in een eigenzinnig, maar tegelijk verrassend natuurlijk klinkend geheel, waarin Jimi Hendrix en de scheppers van het Great American Songbook (‘vaak joden die zeer vertrouwd zijn met de muziek van Afro-Amerikanen’, aldus Krakauer) tijdgenoten van elkaar worden, terwijl legendarisch sopraansaxofonist Sidney Bechet getransformeerd wordt tot klezmerartiest, en de traditionele joodse klarinettist German Goldenstein uit het Moldavië van de Sovjet-Unie spontaan het elektronische heden wordt binnengehaald. Het blijkt allemaal te kunnen, maar vergt wel buitengewoon veel van de instrumentalisten, die echter stuk voor stuk prima opgewassen zijn tegen deze taak.

Niet minder eclectisch en complex is het werk van volks- en stadsgenoot Zorn, wiens boek der engelen vanavond ook op passend fragmentarische wijze de revue passeert, onder meer met een imponerend stuk over het gevallen exemplaar, dat direct na de pauze aanleiding geeft tot misschien wel de meest uitzinnige improvisaties van de avond (ook in de radicale joodse traditie blijkt de Luciferfiguur weer de meest creatieve van het stel). Sowieso slagen Krakauer en consorten er heel goed in het publiek op te zwepen, want hoe ingewikkeld de muziek ook mag worden, de elementaire energie die erin vervat is, blijft voortdurend tastbaar. Het behoeft derhalve niet te verbazen dat de groep tot tweemaal toe met een staande ovatie en luid gejoel wordt teruggehaald op het podium. Een overweldigend begin van het Jiddisch Festival, en daarbij zonder twijfel één van de beste concerten waar Paradox ons dit jaar mee heeft verblijd.